Είμαστε και οι πρώτοι

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ | 19 σεις που κάνει ένα γεράκι πετώντας κάθε άνοιξη και κά- θε φθινόπωρο! Δε φαντάζεστε με πόση επιδεξιότητα κυνηγάει κίσσες, γλάρους και περιστέρια! Ακόμα και το σούρουπο, όταν κοντεύει να σκοτεινιάσει! Εκεί γκαζώνει το γεράκι, βολίδα πετάει! Είναι, σας το λέω, απίστευτο πουλί! Δε λέω τίποτα. Κουνάω μόνο το κεφάλι μου. Το πιθα- νότερο είναι πως τα αποδημητικά γεράκια και οι συναρ- παστικές τους συνήθειες δεν ενδιαφέρουν καθόλου μα καθόλου την κυρία Στάινμπαϊς. Η δασκάλα μου ενδιαφέ- ρεται μόνο για εικονογραφημένες ιστορίες με δασοφύλα- κες και σκυλιά. Ξεφυλλίζει ξανά το κόκκινο σημειωματάριό της. «Είναι η τρίτη φορά φέτος που ξέχασες να κάνεις τα μαθήματά σου» λέει. Αλήθεια; Δεν το είχα προσέξει. Η κυρία Στάινμπαϊς παίρνει βαθιά ανάσα. Μπορώ να μαντέψω τι θα πει. Από τότε που πηγαίναμε Τρίτη τάξη δεν έχουμε αλλάξει δασκάλα. Και δεν πέφτω έξω: «Μετά το τέλος της ώρας, μη βγεις για διάλειμμα. Θα ήθελα να πούμε δυο λόγια, Μπένιαμιν. Μάξι, διάβασέ μας, παρακαλώ, την ιστορία σου». Τα δυο λόγια με τη δασκάλα μας δεν είναι ποτέ ευχά- ριστη υπόθεση. Εγώ το παθαίνω τουλάχιστον δύο φορές κάθε χρονιά. Και κάθε φορά σαν να κονταίνω δυο τρεις πόντους.