Είμαστε και οι πρώτοι

ΓΙΡΓΚΕΝ ΜΠΑΝΣΕΡΟΥΣ 18 | τήσαμε μία ολόκληρη ώρα την εικονογραφημένη ιστορία. Για τον δασοφύλακα και τον σκύλο του». Ποιον δασοφύλακα; Ποιον σκύλο; Ειλικρινά δεν έχω ιδέα για ποια ιστορία μιλάει η δασκάλα μου. Αλλά κουνάω το κεφάλι μου συμφωνώντας. Για καλό και για κακό. «Δείξε μου, σε παρακαλώ, το τετράδιό σου». Της κάνω το χατίρι. «Να, εδώ το έχεις γράψει» λέει η κυρία Στάινμπαϊς. Και, υψώνοντας τη φωνή της, διαβάζει: «Γράψτε το δικό σας τέλος για την ιστορία του δασοφύλακα». Μου δείχνει το ανοιχτό τετράδιο, αναγνωρίζω πράγματι τα γράμματά μου. Αδύνατον, όμως, να θυμηθώ πότε το έγραψα αυτό. Μήπως άρχισα να παθαίνω άνοια; Σαν τον παππού Γιοχά- νες; Ο παππούς δε θυμάται τίποτα. Την τελευταία φορά που πήγαμε να τον δούμε, παιδεύτηκε ώρα μέχρι να θυ- μηθεί το όνομά μου. Με είπε Γιόαχιμ, με είπε Φριντολίν, και τελικά χρειάστηκε να τον βοηθήσω λιγάκι για να θυ- μηθεί ότι με λένε Μπένιαμιν. Κουνάω ξανά το κεφάλι μου. «Δεν έκανες την εργασία σου;» επιμένει η κυρία Στάιν­ μπαϊς. Το ξέχασα, θα ήθελα να απαντήσω. Συγγνώμη, το ξέ- χασα τελείως. Εχτές το απόγευμα, βέβαια, έμαθα ένα σωρό πράγματα για τα αποδημητικά γεράκια. Είναι απί- στευτα πουλιά, πιστέψτε με. Δε φαντάζεστε τις αποστά-