Είμαστε και οι πρώτοι

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ | 17 πρώτος, μετά η μαμά πηγαίνει τις αδερφές μου στο Μου- σικό Γυμνάσιο Μαξ Ρέγκερ. Η Μπόνι πάει στην Τρίτη, η Μπέτι στη Δευτέρα, η Μπρούνι στην Πρώτη. Όταν τελειώσω το Δημοτικό, δε θέλω να πάω στο ίδιο γυμνάσιο με τις αδερφές μου. Θέλω να πάω σε άλλο. Σ’ ένα μακριά αποδώ. Αν γίνεται, σε άλλο γαλαξία. Στο Νε- φέλωμα της Ανδρομέδας, ας πούμε, θα ήταν μια χαρά. Ως συνήθως, μπαίνω τελευταίος στην αίθουσα. Τη στιγμή που αφήνω το σακίδιό μου στο θρανίο, μπαίνει και η κυρία Στάινμπαϊς. Είναι καλή κυρία – ιδίως με τα κορί- τσια. Δεν απορώ. Στην εκδρομή μάθαμε πως έχει τρεις κόρες – και κανέναν γιο. Όταν μπαίνει στην αίθουσα η κυρία Στάινμπαϊς, ση- κωνόμαστε όρθιοι. Περιμένει να κάνουμε ησυχία. Αυτό παίρνει λίγη ώρα. Μετά λέει: «Καλημέρα». «Κα–λη–μέ–ρα, φρά–ου Στάιν–μπαϊς!» απαντάμε όλοι μαζί ρυθμικά. «Καθίστε» μας λέει. Και ανοίγει το κατακόκκινο σημειωματάριό της. Το ξεφυλλίζει μία, δύο, τρεις φορές. «Μπεν Φρόλιχ» λέει τελικά. «Παρακαλώ, διάβασέ μας την ιστορία σου». «Τι;» ξεστομίζω άθελά μου. «Πρώτον, δε λέμε “τι”. Λέμε: “Πώς είπατε, παρακα- λώ;”. Και δεύτερον…» Σηκώνεται από την έδρα, έρχεται και στέκεται μπροστά μου. «Και δεύτερον, εχτές συζη-