Είμαστε και οι πρώτοι

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ | 15 Ναι, ναι, λέω από μέσα μου. Κι αυτό για μένα θα είναι χειρότερο κι από την κόλαση. Η Μπόνι, η Μπέτι και η Μπρούνι θα με βομβαρδίζουν με τις βλακείες τους. Και η μαμά στο τέλος θα παίρνει, όπως πάντα, το μέρος τους. Επειδή είναι γυναίκα. Και οι γυναίκες στα δύσκολα υπο- στηρίζονται πάντα μεταξύ τους. Μη διανοηθεί κανένας να μου πει το αντίθετο. Δεν ακούω. Ο μπαμπάς δεν τολ- μάει να πει λέξη στις αδερφές μου. Δεν ξέρω αν είναι γενικά έτσι δειλός. Με τα κορίτσια πάντως είναι. «Καληνύχτα, Μπεν» λέει ο μπαμπάς. Θέλει να μιλήσει ακόμα με την Μπόνι και με τη μαμά. «Καληνύχτα» του απαντάω. Την άλλη μέρα το πρωί νιώθω λες κι ανέβηκα τη νύχτα στην κορυφή του Έβερεστ – ολομόναχος και χωρίς οξυγό- νο. Δε μ’ έπιανε ύπνος. Η καμπάνα της εκκλησίας χτύ- πησε μία κι εγώ στριφογύριζα ακόμη στο κρεβάτι. Και στο μυαλό μου μέσα στριφογύριζαν οι απαίσιες αδερφές μου. Ο μπαμπάς μου, που δεν είναι ποτέ σπίτι. Το σχολείο μου, όπου δεν έχω κανέναν φίλο, ούτε για δείγμα. Πέρυ- σι στις διακοπές μας στη Βρετάνη γνώρισα τον Πιερ. Ο Πιερ θα ήταν ο καλύτερός μου φίλος, αν δεν έμενε τόσο μακριά. Σηκώνομαι με κόπο, σέρνομαι ως το μπάνιο, πλένω τα χέρια και την ακρούλα της μύτης μου, ντύνομαι, κατε- βαίνω στην κουζίνα. Οι αδερφές μου έχουν καθίσει κιόλας