Είμαστε και οι πρώτοι

ΓΙΡΓΚΕΝ ΜΠΑΝΣΕΡΟΥΣ 14 | «Πότε θα με πάρεις κι εμένα μαζί σου;» ρωτάω τον μπαμπά. Τον έχω ρωτήσει πολλές φορές. Για την ακρί- βεια, κάθε φορά που φεύγει για δουλειά. Και μου δίνει πάντα την ίδια απάντηση. «Είναι πολύ δύσκολο» αρχίζει ο μπαμπάς ύστερα από μια μικρή παύση. Τα λόγια του τα έχω μάθει πια απέξω. Πρώτα σκουπίζει τη γυαλιστερή φαλάκρα του. Ύστερα περνάει το χέρι πάνω από τα μάτια του. Και συνεχίζει: «Εσύ έχεις σχολείο. Κι εγώ πρέπει να μελετάω για το επόμενο κοντσέρτο μου. Ή να τοποθετώ αυλούς. Ή να μιλάω με αρχιτέκτονες που δεν έχουν ιδέα από εκκλη- σιαστικά όργανα. Ή να φεύγω με το αεροπλάνο κατεπει- γόντως για κάπου αλλού, όπου κάποιο όργανο έχει πάθει ζημιά…». «Εντάξει, μπαμπά» τον κόβω. Ξέρω πως μπορεί να συ- νεχίσει έτσι χωρίς σταματημό, μέχρι να φτάσει πίσω στον Αδάμ και στην Εύα ή στη Μεγάλη Έκρηξη. «Μια ιδέα ήταν μόνο». Για λίγα δευτερόλεπτα το πρόσωπο του μπαμπά τρε- μοπαίζει στην οθόνη, ενώ από το μικροφωνάκι ακούγο- νται παράσιτα. Μετά ξανά η φωνή του μπαμπά, κάπως συρτή και κοφτή μαζί. Αλλά τον καταλαβαίνω. «Κάποια στιγμή θα σας πάρω όλους μαζί μου, σου το υπόσχομαι» λέει. Κι αυτήν την πρόταση την έχω ακούσει επίσης εκατό φορές.