Είμαστε και οι πρώτοι

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ | 13 σπίτι. Θα πάει πρώτα αεροπορικώς στη Μόσχα. Τι θα κάνει εκεί δεν ξέρω. Αλλά σίγουρα κάτι που θα έχει σχέση με εκκλησιαστικά όργανα. «Τι κάνεις, Μπεν;» ρωτάει ο μπαμπάς. Τον βλέπω στην οθόνη, έχει μέρες να ξυριστεί. «Όλα εντάξει, μπαμπά». «Με την κυρία Στουρμ πώς τα πας;» «Μια χαρά». Δεν υπάρχει λόγος να του πω τώρα ότι η δασκάλα της τρομπέτας με κατσάδιασε άσχημα. Και μ’ έβαλε να παίζω κλίμακες για μία ολόκληρη ώρα, ενώ εκεί- νη στεκόταν όρθια μπροστά στο παράθυρο κοιτάζοντας έξω και κάνοντας πως δε με ακούει. Τις ίδιες, συνέχεια τις ίδιες μονότονες νότες, πάνω κάτω. Ξανά και ξανά.Μία στη δίεση, μία στην ύφεση. Ε, πώς να μου αρέσει μετά το μά- θημα της τρομπέτας; Για πείτε μου, σας παρακαλώ πολύ! Και να ξέρετε ότι η κυρία Στουρμ με θεωρεί ταλέντο, μια μικρή ιδιοφυΐα. Το έχει πει στη μαμά. Και η μαμά το είπε σε μένα. Γιατί δε μου το είπε η ίδια η κυρία Στουρμ; Αν μου το ’λεγε, σίγουρα θα με έκανε να μελετάω με πε- ρισσότερο κέφι. Αλλά η δασκάλα της τρομπέτας ξέρει μόνο να με μαλώνει, να μου λέει ότι είμαι φοβερός τε- μπέλης κι ότι μαζί μου χάνει την ώρα της. Τεμπέλης, να ξέρετε, δεν είμαι. Καθόλου μα καθόλου. Λίγο ξεχασιάρης μπορεί. Κι αυτό όχι πάντα. Δεν τα ξεχνάω όλα. Ξεχνάω μόνο ό,τι δε με ενδιαφέρει. Κι αυτό είναι εντάξει. Σωστά;