Είμαστε και οι πρώτοι

ΓΙΡΓΚΕΝ ΜΠΑΝΣΕΡΟΥΣ 12 | ρίχνω μισό κεφάλι, θα μπορούσα να φτύσω στις χωρίστρες τους, και μάλιστα χωρίς να σηκωθώ στις μύτες των ποδιών μου! Αλλά και οι τρεις μου φέρονται σαν να ’μαι μωρό. Δεν το κόβουν με τίποτα. «Αφήστε ήσυχο τονΜπεν!» φωνάζει η μαμά από μπρο- στά. «Δεν είναι αστεία αυτά!» Ευχαριστώ πολύ, μαμά. Εντάξει, μία στις τόσες, ας πούμε κάθε δυο τρεις μέρες, παίρνεις το μέρος μου. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος: πρέπει να φύγω από το σπίτι. Θα πάρω μαζί μου τα βιβλία για τα διάφορα πουλιά, τα καλά μου κιάλια, τ’ αγαπημένα μου τουβλάκια και τον Βίλι, τον αρκούδο μου. Και θα γίνω καπνός. Μπορώ να πάω όπου θέλω. Κατά προτίμηση σ’ ένα μέρος όπου θα υπάρχουν μόνο αγόρια. Και άντρες. Κάπου όπου δε θα νιώθω συνε- χώς περικυκλωμένος από κορίτσια και γυναίκες. Το βράδυ μάς καλεί ο μπαμπάς στο Skype. Η εταιρεία του έχει αναλάβει ένα ολοκαίνουριο εκκλησιαστικό όργανο κάπου στην Εσθονία. Η Εσθονία είναι δίπλα στη Ρωσία, φεύγεις από το Βερολίνο με κατεύθυνση προς Αγία Πε- τρούπολη και σε κάποιο σημείο στρίβεις αριστερά προς τη Βόρεια Θάλασσα. Μόλις το όργανο τοποθετηθεί στην εκκλησία και το δοκιμάσουν και παίζει όπως πρέπει να παίζει, ο μπαμπάς θα δώσει το πρώτο κοντσέρτο. Έτσι κάνει πάντα. Μετά, δυστυχώς, δε θα γυρίσει κατευθείαν