Είμαστε και οι πρώτοι

ΓΙΡΓΚΕΝ ΜΠΑΝΣΕΡΟΥΣ 10 | νήσου!». Και «πρέστο» θα πει «βιάσου!», «πιο γρήγορα!». Ή, όπως θα ’λεγε ο επιστάτης του σχολείου μας: «πάτα γκάζι, μεγάλε!». Στην οικογένειά μου η μουσική είναι γραμμένη με κε- φαλαία γράμματα. Μεγάλα και παχιά μαύρα γράμματα. Πάντα κάποιος μελετάει, υπάρχουν μέρες που επί ώρες ακούς τρία διαφορετικά όργανα να παίζουν ταυτόχρονα. Και τότε το σπίτι ολόκληρο βουίζει σαν παλιό χαλασμένο ραδιόφωνο. Είναι πολύ εκνευριστικό. Αλλά καλύτερα να μην το πεις αυτό με δυνατή φωνή. Μη σ’ ακούσουν να το λες. Γιατί θα βρεις τον μπελά σου. Το κατακίτρινο Φολκσβάγκεν βανάκι, που οι γονείς μου αγόρασαν από δεύτερο ή τρίτο χέρι αμέσως μετά τη γέννηση της Μπρούνι, έχει τρεις σειρές καθίσματα. Η μαμά κάθεται στη θέση του οδηγού. Στη μεσαία σειρά κάθονται η Μπόνι, η Μπέτι και η Μπρούνι. Και στην πίσω σειρά στριμώχνομαι εγώ, παρακαλώντας από μέσα μου να μην ξαναρχίσει το δούλεμα. Που, φυσικά, αρχίζει. Πάντα αρχίζει. «Λοιπόν, μικρέ, κρυφτούλι έπαιζες;» ρωτάει ηΜπόνι. Έχει κιόλας λίγο στήθος κι από πέρυσι έχει αρχίσει να φοράει στενά, κολλητά τζιν με τρύπες όλο ξέφτια και κο- ντά μακό, τόσο κοντά, που φαίνεται ο αφαλός της. Πάνω γράφουν «Hard Rock Cafe». Ή κάτι τέτοιο. Και νομίζει ότι είναι τελείως, τελείως, τελείως μεγάλη.