Είμαι όσα έχω ξεχάσει

ΕΙΜΑΙ ΟΣΑ ΕΧΩ ΞΕΧΑΣΕΙ 15 Μια από τις φορές που με πήγε στο σχολείο με το αυτοκίνητο τόλμησα να τον ρωτήσω τι είχε συμβεί τότε, παλιά, με τον πατέρα του. Έκανε ότι δεν άκουσε, ποντάρισε στην ελλειμματική του ακοή ποντάρισε στη δυσκολία μου να θέσω ξανά το ίδιο ερώτημα κι όταν έφτασε στο σχολείο, αντί να σταματήσει αυτός συνέχισε την πορεία του κοιτώντας μπροστά Νόμισε ότι ήταν μόνος του στο αυτοκίνητο – μάλλον: ήταν μόνος του στο αυτοκίνητο. Δεν έφταιγε η ερώτησή μου, το είχε ξανακάνει· με πήγαινε στο σχολείο αλλά δεν με άφηνε ποτέ στο σχολείο, χαμένος στον κόσμο του, σε κάποιο όνειρο καθώς οδηγούσε, ένα παραδείσιο πουλί από αυτά που πετάριζαν μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Ολλανδών εξερευνητών του δεκάτου εβδόμου αιώνα ένα πουλί που οι Ολλανδοί αστρονόμοι έκαναν αστερισμό του νοτίου ημισφαιρίου μια Τουκάνα μια Τουκάνα έβλεπε κι ο πατέρας μου έναν αστερισμό μέρα μεσημέρι ή νωρίς το πρωί μα δεν του χαρίστηκα, τον ρώτησα ξανά μιαν άλλη φορά Tον σκότωσαν, έτσι δεν είναι; του είπα και τότε, αυτός σώπασε για λίγο, κοίταξε έξω απ’ το παράθυρο, με το ίδιο ύφος δυσφορίας που είχε όπως και όταν παραλάμβανε τον έλεγχο προόδου απ’ το γυμνάσιο, αυτή την άθλια βαθμολογία, τη μόνιμη απογοήτευση οι καθηγήτριες να του λένε: είναι στον κόσμο του ο Ηλίας, αφηρημένος, βυθισμένος