Εφτά χρόνια σκοτάδι

Ε Φ Τ Α Χ Ρ Ο Ν Ι Α Σ Κ Ο Τ Α Δ Ι 15 αχιβάδες που βρίσκονταν στις εσοχές του υποθαλάσσιου τείχους. Αυτός ήταν ο δεύτερος γύρος. Μετά παίζαμε μπάσκετ προσπα- θώντας ο καθένας μας να βάλει πρώτος πέντε καλάθια στις μπασκέτες που κρέμονταν στα πεύκα του βραχώδους νησιού. Αυτός ήταν ο τρίτος γύρος. Πρόσφατα ο κύριος Αν έχασε εννέα στα δέκα παιχνίδια. Την προηγούμενη εβδομάδα πιάστηκε ο λαιμός του προσπαθώντας να βάλει καλάθι. Παραπονέθηκε πολλές φορές ότι ενώ εκείνος προσπαθούσε να βάλει καλάθι, «κάποιος» ξεδιάντροπος πίεσε με το χέρι του το κεφάλι του προς τα κάτω. «Να πηγαίνω τώρα» είπα μεγαλόφωνα και καβάλησα το ποδήλατό μου. Αφού πέρασα τη διασταύρωση, ανασηκώθηκα στο κάθισμα και άρχισα να κάνω πετάλι. Με τη μέγιστη ταχύ- τητα πορεύτηκα στον παραθαλάσσιο δρόμο που συνδεόταν με την κορυφή του γκρεμού. Ο δρόμος δεν ήταν σκοτεινός παρότι δεν είχε φεγγάρι. Ήταν μια νύχτα γεμάτη αστέρια. Η θάλασσα που ήταν λουσμένη στο φως των αστεριών ήταν γλυκιά σαν όνειρο. Τα κύματα έπεφταν με ορμή πάνω στον γκρεμό, ένα ασημένιο θαλασσοπούλι εμφανίστηκε αθόρυβα στο σκοτάδι, η θαλάσσια ομίχλη αναδυόταν ανάμεσα στους βράχους, και βρα- χώδη νησιά άπλωναν τις σκοτεινές σκιές τους στη θάλασσα. Θα ήταν τέλεια αν ο θαλάσσιος άνεμος ήταν γλυκός, αλλά χτυπού- σε το πρόσωπό μου σαν διπλός πέλεκυς... Όταν έφτασα στο σπίτι, αισθάνθηκα ότι στο κεφάλι μου είχε μείνει μόνο το κρανίο. Κάτω από τον φράχτη ήταν παρκαρισμένα στη σειρά δύο βαν: το μοβ βαν του κυρίου Αν και το μαύρο Σεβρολέτ. Πάρκα- ρα το ποδήλατό μου ανάμεσα στα δύο βαν. Η φωνή του κυρίου Αν ακουγόταν πέρα από τον φράχτη. Όταν δεν ήθελε να κάνει κάτι, μιλούσε σαν να έκανε μεγαλόφωνη ανάγνωση το βιβλίο της γλώσσας. «Το ρεύμα στο νησί είναι ισχυρό και απρόβλεπτο. Επιπλέον