Εφτά χρόνια σκοτάδι

Ε Φ Τ Α Χ Ρ Ο Ν Ι Α Σ Κ Ο Τ Α Δ Ι 13 δώδεκα χιλιομέτρων κατά μήκος ενός έρημου παραθαλάσσιου δρόμου. Ο φάρος ορθωνόταν στην άκρη του γκρεμού, που προ- εξείχε σε σχήμα ράμφους πτηνού προς τη θάλασσα. Στη θάλασ- σα μπροστά από το χωριό, μικρά και μεγάλα βραχώδη νησιά ξεπρόβαλλαν τα κεφάλια τους πάνω από το νερό και ένα ψηλό και μακρύ γρανιτένιο βουνό αγκάλιαζε την πίσω μεριά του χωριού. Μια φορά ανέβηκα στην κορυφή του βουνού με τον κύριο Αν. Μπορούσα να δω την ενδοχώρα στην απέναντι πλευρά. Ήταν τεράστια σαν τη θάλασσα. Ήταν μια άγονη γη χωρίς δέντρα. Το κράτος αγόρασε τη γη με σκοπό να κατασκευάσει ένα συγκρό- τημα τουριστικών εγκαταστάσεων, αλλά το σχέδιο αυτό δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Είχα ακούσει ότι αρχικά ήταν ένας ερημικός τόπος στον οποίο καλλιεργούσαν σόργο. Υπήρχε κάποτε κι ένα μικρό χωριουδάκι στην άκρη του τόπου αυτού το οποίο όμως είχε πια χαθεί. Τα παιδιά του χαμένου χωριού ήταν εκείνα που ξεκίνησαν να απο- καλούν το Σιν-σονγκ-λι «χωριό Φάρος». Το χωριό Φάρος ήταν κι αυτό ένα χωριό υπό εξαφάνιση. Ο πληθυσμός-φάντασμα, ο αριθμός των κατοίκων που δεν ήταν επισήμως καταγεγραμμένοι, δεν ξεπερνούσε τα δώδεκα άτομα συμπεριλαμβανομένων των «παιδιών του χωριού», όπως απο- καλούσαν χαϊδευτικά τον κύριο Αν κι εμένα. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα 68 έτη και η κύρια εργασία ήταν η καλλιέργεια γλυκοπατάτας. Ήταν ένα παραθαλάσσιο μέρος, αλλά κανείς από τους κατοίκους δεν ψάρευε επειδή ήταν όλοι τους ηλικιωμένοι. Όμως, φυσικά και ήθελαν να τρώνε πότε πότε κάποιο θαλασσι- νό. Έτσι, όταν δεν είχαν συνοδευτικά πιάτα για το ποτό τους ή τη σούπα τους, έσπρωχναν εμάς «τα παιδιά» για να πάμε και να πιάσουμε κάτι στη θάλασσα. Σύμφωνα με τα επίσημα αρχεία, το τελευταίο παιδί στο χωριό Φάρος είχε γεννηθεί πριν από 61