Εφτά χρόνια σκοτάδι

Y O U - J E O N G J E O N G 12 ότι ένας τόσο νεαρός άντρας κυκλοφορούσε με ένα Σεβρολέτ. Ούτε με πείραζε το ότι μου μιλούσε στον ενικό. Ήμουν απλώς περίεργος, και εφόσον ο ιδιοκτήτης του φαρμακείου απουσίαζε, του έκανα μόνο μια απλή ερώτηση. «Δεν έχετε πρόγραμμα πλοήγησης;» «Σε ρωτάω ακριβώς επειδή το πρόγραμμα πλοήγησης δεν μπορεί να το εντοπίσει». Από τα λόγια του έλειπε το «ρε». Παρέλειψα κι εγώ το «ρε». «Γιατί ψάχνετε στο φαρμακείο αυτό που δεν μπορεί να εντο- πίσει το πρόγραμμα της πλοήγησης;» Το Σεβρολέτ κινήθηκε ευθεία στη διασταύρωση και χάθηκε. Εγώ έφαγα τα ράμιον μου. Μόνο όταν άδειασα το μπολ μου, θυμήθηκα την επίσημη ονομασία του χωριού για το σύστημα πλοήγησης και τον εντοπισμό θέσης. Σιν-σονγκ-λι. Θυμήθηκα ότι για να πάει κανείς εκεί, έπρεπε να στρίψει αριστερά στη διασταύρωση δίπλα στο φαρμακείο και ότι ήμουν κι εγώ κάτοι- κος του χωριού Φάρος. Το χωριό Φάρος δεν υπήρχε καν στον χάρτη. Ήταν τόσο ασήμαντο που ο δημιουργός του χάρτη ίσως θεώρησε ότι δεν είχε καμία αξία να το αναφέρει. Όπως με είχε ενημερώσει ο συγκάτοικός μου, ο κύριος Αν, αυτό το μέρος ήταν «μια μικρή γωνιά της χερσονήσου Χουά-γουόν». Ο φαρμακοποιός και ιδιο­ κτήτης του φαρμακείου «Πα-πα», το αφεντικό μου, αποκαλού- σε αυτό το μέρος «άθλιο χωριουδάκι», στο οποίο δεν έκανε στάση ούτε το τοπικό λεωφορείο. Ο πρόεδρος του συλλόγου νεολαίας έλεγε ότι το χωριό βρισκόταν στην άκρη του κόσμου και ότι έπρεπε να περπατάει κανείς μια ολόκληρη μέρα για να αγοράσει ακόμα κι ένα ζευγάρι παντόφλες. Όλες αυτές οι πε- ριγραφές ήταν σωστές, γιατί, για να δει κάποιος το χωριό που ήταν σκαρφαλωμένο πάνω σε έναν πελώριο βραχώδη γκρεμό, έπρεπε πρώτα να διανύσει τρέχοντας μια απόσταση περίπου