Εφτά χρόνια σκοτάδι

Y O U - J E O N G J E O N G 36 μία μου ακόμα και αν περνούσαν ένα εκατομμύριο χρόνια. Τα ανυποχώρητα βλέμματά μας συναντήθηκαν. «Ας σταματήσουμε το σχολείο για έναν χρόνο, τι λες; Ακόμα κι αν αποφασίσουμε αργότερα τι θα κάνουμε με το θέμα του σχολείου, δεν θα είναι αργά». Ο κύριος Αν έκανε ένα βήμα πίσω. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να υποχωρήσω κι εγώ. «Εντάξει» απάντησα. Ταξιδέψαμε κατά μήκος της θαλάσσιας ακτής. Από την ανα- τολή στον νότο και από τον νότο στη δύση. Ο κύριος Αν οδηγού- σε το βαν κι εγώ κοιτούσα τον χάρτη. Αν υπήρχε καμιά πανσιόν, ανοίγαμε τις βαλίτσες μας, και αν δεν υπήρχε, κοιμόμασταν στο αυτοκίνητο. Αν μας ερχόταν η όρεξη να φάμε, τρώγαμε. Αν βαριόμασταν, βουτούσαμε στη θάλασσα. Αν εμφανιζόταν άν- θρωπος, φεύγαμε αμέσως. Ήρθαμε στο χωριό Φάρος στις αρχές του Ιανουαρίου αυτού του έτους. Σε αυτό το μέρος περάσαμε τέσσερις εποχές. Όλο αυτόν τον καιρό το μαγκαζίνο της Κυριακής δεν εμφανίστηκε καθόλου. Γιατί δεν το είχαμε αποφασίσει νωρίτερα; Το είχα μετανιώσει. Θα έπρεπε να είχα παρατήσει το σχολείο νωρίτερα. Αν το είχα κάνει, δεν θα περιφερόμασταν με το μοβ βαν σαν τη σκόνη εδώ κι εκεί. Νόμιζα ότι μπορούσα επιτέλους να αρχίσω να ονειρεύομαι και να επιθυμώ τα συνηθισμένα πράγματα που από την αρχή της δημιουργίας αμέτρητοι συνηθισμένοι άνθρωποι έχουν επι- θυμήσει. Ήθελα να ζήσουμε σε αυτό το μέρος, ο κύριος Αν να γράφει και εγώ να πηγαίνω για δουλειά στο φαρμακείο κι αν ήταν απαραίτητο να ζήσουμε για πάντα εδώ μέχρι να πεθάνου- με. Έτσι, ευχήθηκα να μην υπάρξει πότε λόγος για να ρίξει ο κόσμος το βλέμμα του σε αυτή τη γη. Αυτός ήταν ο λόγος που ανησυχούσα ιδιαίτερα για την ομάδα με το Σεβρολέτ.