Εφτά χρόνια σκοτάδι

Y O U - J E O N G J E O N G 32 κάποιο συμβιβασμό με το θύμα μάλλον βοήθησαν στο να στα- ματήσει η διαδικασία που θα οδηγούσε στον εγκλεισμό μου σε αναμορφωτήριο. Εξαιτίας όλων αυτών ο κύριος Αν έχασε την ενοικιαζόμενη γκαρσονιέρα του. Το νέο μας σπίτι ήταν ένα ημι- υπόγειο δωμάτιο. Ο κύριος Αν, προσφέροντάς μου το καθιερω- μένο κομμάτι τόφου όταν ήρθε να με πάρει, μου είπε. «Είναι εντάξει. Όλα τελείωσαν τώρα». Δεν είχαν τελειώσει όμως. Αυτό ήταν μόνο η αρχή. Αμέσως μετά την αποφυλάκισή μου, το μαγκαζίνο της Κυριακής ταχυ- δρομήθηκε στον ιδιοκτήτη του σπιτιού. Αυτή τη φορά προστέ- θηκε ένα άρθρο που είχε γραφτεί τέσσερις εβδομάδες πριν και στο οποίο πρωταγωνιστούσα εγώ. Ο ιδιοκτήτης μας ζήτησε να φύγουμε από το σπίτι. Το σχολείο δεν με δεχόταν. Ο κύριος Αν έπρεπε να επιλέξει μεταξύ της μεταγραφής σε άλλο σχολείο και της διακοπής φοίτησης. Δεν κατάφερα να αποφοιτήσω από το γυμνάσιο. Μετά από δώδεκα μεταγραφές, εγκατέλειψα το σχολείο και αφού έδωσα τις απολυτήριες εξετάσεις του γυμνασίου, μπήκα στο λύκειο. Στα δύο χρόνια που φοίτησα στο λύκειο άλλαξα σχολείο εννιά φορές. Ο τρόπος με τον οποίο γνωστοποιούνταν η ταυτότητά μου ήταν πάντα ο ίδιος. Το μαγκαζίνο της Κυριακής και οι φω- τοτυπίες του άρθρου που αναφερόταν σε εμένα αποστέλλονταν ταυτόχρονα στο σχολείο, στον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, στους συμμαθητές μου, στον ιδιοκτήτη του σπιτιού και στους γείτονες. Αρχίσαμε να μετακινούμαστε από μέρος σε μέρος και το καταφύγιό μας συνήθως ήταν μια πόλη με λιμάνι. Ο κύριος Αν μού δίδασκε συστηματικά κατάδυση. Η θάλασσα μου χάρισε την ελευθερία. Όταν μάζευα το σώμα μου και παρέμενα ακίνη- τος στο σκοτάδι του βυθού, ο κόσμος χανόταν σε μια στιγμή. Σε αυτό το μέρος δεν μπορούσε να με ακουμπήσει κανείς. Δεν