Εφτά χρόνια σκοτάδι

Ε Φ Τ Α Χ Ρ Ο Ν Ι Α Σ Κ Ο Τ Α Δ Ι 29 «Τα γεγονότα δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια». «Αυτό λέω κι εγώ, τα γεγονότα μπορεί να είναι και ψευδή». Υπάρχουν στιγμές όπου η σιωπή είναι η πιο σωστή απάντη- ση. Τέτοια ήταν τότε η σιωπή ανάμεσά μας. Άκουσα τη φωνή της αλήθειας που έβγαινε από το στήθος μου. Τίποτα δεν είχε πάει στραβά. Ήταν όλα αλήθεια. Ένιωσα τα μάτια μου να γε- μίζουν δάκρυα. Μπορούσα να δω τα μάτια του κυρίου Αν που κοκκίνιζαν. Το μαγκαζίνο της Κυριακής όρμησε στη ζωή μου σαν ένα σμήνος από τριζόνια. Το διαπίστωσα με τα ίδια μου τα μάτια τη στιγμή που άνοιξα την πόρτα της σχολικής αίθουσας τη Δευ- τέρα το πρωί. Πάνω στο θρανίο μου, αλλά και σε όλα τα θρανία των συμμαθητών ήταν τοποθετημένα τεύχη του περιοδικού. Ενώ συνήθως στην αίθουσα κυριαρχούσε μεγάλη φασαρία, για ένα λεπτό επικράτησε σιωπή. Μέχρι να φτάσω στο θρανίο μου, δεν ακούστηκε ούτε άχνα. Άφησα τη σάκα με τα βιβλία μου στην καρέκλα, άρπαξα το περιοδικό και το πέταξα στον κάλαθο αχρήστων στο πίσω μέρος της αίθουσας. Επιστρέφοντας, άνοιξα τη σάκα μου, έβγαλα το βιβλίο αυτοδιδασκαλίας και κάθισα στην καρέκλα. Δεκάδες ζευγάρια μάτια κόλλησαν στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Πίσω από την πλάτη μου κάποιος άρχισε να διαβάζει το άρθρο. «Καταδικάστε με εις θάνατον». Άρχισαν να θολώνουν τα γράμματα στο βιβλίο αυτοδιδασκα- λίας. «Ο μανιακός δολοφόνος Τσε Χιον-σου αρνήθηκε μέχρι τέλους την υπεράσπισή του από τον διορισμένο συνήγορο. Ακόμα κι όταν άκουσε την απόφαση του δικαστηρίου για τη θανατική ποινή παρέμεινε ανέκφραστος». Γύρισα να κοιτάξω πίσω από τον ώμο μου. Ήταν ο Τζουν- σοκ. Αυτός που μου ζητούσε όλη την ώρα να του αγοράζω