Εφτά χρόνια σκοτάδι

Y O U - J E O N G J E O N G 28 καφετή φάκελο υπήρχε το μαγκαζίνο της Κυριακής, ένα εβδο- μαδιαίο περιοδικό. Μια φωτογραφία που είχε τραβηχτεί το πρωί εκείνης της ημέρας κάλυπτε ολόκληρη τη σελίδα. Ήταν η φωτο- γραφία ενός αγοριού που κρατούσε σφιχτά κλειστό το στόμα του και κοίταζε την κάμερα. Εφόσον η φωτογραφία δεν είχε μωσαϊκό, δεν ήταν πολύ δύσκολο να καταλάβω ποιο ήταν αυτό το αγόρι. Ήμουν εγώ. Είχα σταθεί μπροστά σε μια κάμερα με φλας στο αστυνομικό τμήμα της πόλης Σ. Ήμουν έντεκα χρονών. Στην επόμενη σελίδα υπήρχε ένα ειδικό άρθρο δέκα σελίδων με τίτλο «Η καταστροφή της λίμνης Σε-ριονγκ». Ακολουθούσε ολό- κληρο το κείμενο της καταδίκης και το ιστορικό του συμβάντος. Το άρθρο θα μπορούσε να θεωρηθεί κριτική βιογραφία, επειδή έριχνε φως στα παιδικά χρόνια του πατέρα μου, τη ζωή του ως αθλητή μπέιζμπολ που είχε διαρκέσει είκοσι περίπου χρόνια, και τη ζωή του ως υπαλλήλου αφού αποσύρθηκε από τον αθλη- τισμό. Επειδή εμπεριείχε την εις βάθος ανάλυση ενός ψυχιάτρου, θα μπορούσε να θεωρηθεί ψυχιατρική γνωμάτευση. Ανάμεσα στις παραγράφους του κειμένου υπήρχαν φωτογραφίες της επι- τόπου έρευνας. Το αποκορύφωμα στο τέλος ήταν μια φωτογρα- φία του πατέρα μου μετά την απόφαση της καταδίκης. Το πρό- σωπό του δεν ήταν καλυμμένο με καπέλο ή μάσκα. Δεν είχε καν σκύψει το κεφάλι του. Τα ανέκφραστα μάτια του που κοιτούσαν την κάμερα ήταν ίδια με τα δικά μου σε εκείνη την ολοσέλιδη φωτογραφία. Ποιος θα μπορούσε να στείλει κάτι τέτοιο; Γυρίζοντας το κεφάλι είδα τον κύριο Αν να κάθεται μπροστά μου. «Δεν είναι αυτή η αλήθεια, σωστά;» ρώτησα. Παρατήρησα με απελπισία τα μάτια του κυρίου Αν που σκοτείνιασαν. «Εννοώ ότι δεν μπορεί να είναι αλήθεια όλα αυτά, ε;» Πέρασε πολλή ώρα για να ακουστεί η απάντηση.