Εφτά χρόνια σκοτάδι

Y O U - J E O N G J E O N G 26 Ο κύριος Αν έμενε στο Αν-σαν. Ένιωσα ότι είχα γυρίσει στο παρελθόν. Το δωμάτιό του ήταν ολόιδιο με εκείνο που είχαμε μοιραστεί στο παρελθόν: ο φορητός υπολογιστής του πάνω στο μικρό γραφείο, πεταμένα δίπλα του ένα τετράδιο, ένα μπρελόκ για κλειδιά, ένα πορτοφόλι, ένα πράσινο πακέτο τσιγάρα μεν- θόλης, κουτάκια μπίρας, χαρτάκια σημειώσεων κολλημένα πα- ντού. Ο κύριος Αν ήταν κι αυτός ολόιδιος: κοντά μαύρα μαλλιά ανακατεμένα με γκρίζα, ένα στόμα έτοιμο να χαμογελάσει, ακόμα και η συνήθειά του να βγάζει τις κάλτσες του μόλις έμπαινε στο δωμάτιο. Μόνο το επάγγελμά του είχε αλλάξει: από μυθιστοριογράφος σε αφανή συγγραφέα. Ο κύριος Αν δεν με ρώτησε πώς είχα περάσει όλο εκείνο τον καιρό. Η εμφάνισή μου μαρτυρούσε την κατάστασή μου. Δεν ρώτησε καν τι απέγινε το κινητό. Κάποια στιγμή είπε μόνο ότι υπέθετε ότι θα του τηλεφωνούσα. Πήγα βιαστικά στο μπάνιο. Δεν ήθελα να του δείξω την έκφραση του προσώπου μου. Ευχό- μουν να μην καταλάβαινε πώς αισθανόμουν: Πόσο χαιρόμουν που έμενε μόνος του, πόσο ανακουφισμένος ένιωθα που δεν είχε παντρευτεί ακόμη, πόσο αγωνιούσα για το αν μετά από μερικές μέρες που θα μέναμε μαζί, θα επικοινωνούσε με τους συγγενείς μου και πετώντας με έξω θα με έστελνε πίσω. Όταν πέρασε ο χειμώνας, ολοκληρώθηκε η διαδικασία για να αναλάβει ο κύριος Αν την κηδεμονία μου. Με υιοθέτησε ο δεύ- τερος μεγαλύτερος αδελφός του κυρίου Αν. Δεν ήξερα πώς ήταν δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο. Δεν είχα δει καν το πρόσωπο του θετού μου πατέρα. Δεν ρώτησα ποτέ και ούτε ποτέ θέλησα να μάθω. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι ευχόμουν να μη με εγκαταλεί- ψει ποτέ ο κύριος Αν. Πήγα στο γυμνάσιο. Έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα. Ήταν το μοναδικό πράγμα που μπορούσα να κάνω. Ο σιωπηλός όρκος μου ήταν «Θα βάλω τα δυνατά μου». Ίσως αυτό ήταν η