Εφτά χρόνια σκοτάδι

Y O U - J E O N G J E O N G 24 μου μοίρασαν μεταξύ τους, σε ίσα μερίδια, την κληρονομιά μου χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία το κόστος ανατροφής μου. Οι οικονομίες της μητέρας μου, η ασφάλεια ζωής, μέχρι και το καινούργιο διαμέρισμα στο Ιλ-σαν στο οποίο η οικογένειά μου δεν κατάφερε να μείνει ούτε για μια ώρα, όλα αυτά δεν μπόρε- σαν να εξαγοράσουν την υπομονή τους για παραπάνω από τρεις μήνες. Μου πήρε σχεδόν πέντε ώρες για να φτάσω στο Σαν-μπον γιατί έχασα τον δρόμο μου. Μόλις χτύπησα το κουδούνι της εισόδου, από το θυροτηλέφωνο ακούστηκε μια άγνωστη γυναι- κεία φωνή. «Ποιος είναι;» Έδωσα το όνομα του μικρότερου αδελφού του πατέρα μου. Η απάντηση ήταν ότι δεν υπήρχε κανένας εκεί με εκείνο το όνομα. Θεωρώντας ότι έκανα λάθος ξανακοίταξα το κουδούνι. Έλεγξα επίσης το νούμερο της πολυκατοικίας. Δεν είχα πάει σε λάθος σπίτι. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού είχε αλλάξει. Έτρεξα βιαστικά μέχρι τον τηλεφωνικό θάλαμο που βρισκόταν στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ο αριθμός του κινητού του μικρότε- ρου αδελφού του πατέρα μου δεν αντιστοιχούσε σε συνδρομητή. Το ίδιο συνέβη με το νούμερο του αδελφού της μητέρας μου. Το κινητό, το σταθερό, όλα ήταν απενεργοποιημένα. Ξαφνικά έκα- να μια τρομερή σκέψη. Πριν έρθω να μείνω για δεύτερη φορά με τον μικρότερο αδελφό του πατέρα μου, εκείνος πρέπει να είχε μετακομίσει στα κρυφά. Παρόλο που ο αδελφός της μητέρας μου το γνώριζε αυτό, με έστειλε στο Σαν-μπον. Υπέθεσα ότι η οικογένειά του είχε ήδη τελειώσει με τη μετακόμιση. Πήρα δια­ δοχικά τηλέφωνο τη θεία Γιονγκ-τζου και τις δύο αδελφές του πατέρα μου. Δεν κατάφερα να επικοινωνήσω με καμιά τους. Αισθανόμουν χαμένος. Φοβόμουν. Το πυκνό χιόνι έπεφτε στο εσωτερικό του τηλεφωνικού θαλάμου και εγώ φορούσα ένα