Εφτά χρόνια σκοτάδι

Y O U - J E O N G J E O N G 22 περνούσα την ώρα μου δίπλα στο παράθυρο. Κοιμόμουν ή κοι- τούσα έξω από το παράθυρο και ονειροπολούσα. Μου έλειπε ο κύριος Αν. Ήμουν περίεργος να μάθω αν είχε προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί μου. Ασφυκτιούσα όμως γιατί ακόμα κι αν είχε πραγματικά προσπαθήσει, δεν υπήρχε τρόπος να το μάθω. Ο θείος μου είχε πετάξει το κινητό τηλέφωνο του κυρίου Αν στον τοίχο με αποτέλεσμα να σπάσει. Μου ζήτησε να μην επικοινωνώ με τους γνωστούς του πατέρα μου αν δεν ήθελα να με πετάξουν έξω από το σπίτι. Με το που πέρασαν τρεις μήνες, ο θείος μου με έστειλε στη μεγαλύτερη αδελφή του. Μετά από άλλους τρεις μήνες εκείνη με έστειλε στη μικρότερή της αδελφή... Όπου κι αν πήγαινα, η κατάστασή μου ήταν παρόμοια. Η μόνη διαφορά ήταν ότι μπο- ρούσα να πηγαίνω στο σχολείο, παρόλο που αυτό δεν γινόταν συστηματικά. Με τον καιρό, ο κόσμος σταμάτησε να ασχολείται με το συμβάν στη λίμνη Σε-ριονγκ. Οι άνθρωποι που μπορούσαν να με αναγνωρίσουν όλο και λιγόστευαν. Αποχαιρετούσα το σχολείο μου όταν περνούσαν οι τρεις μήνες ή όταν γινόταν γνω- στό το ποιος ήμουν. Η μόνη που με συμπονούσε ήταν η μικρότερη αδελφή της μητέρας μου, η θεία Γιονγκ-τζου. Σε εκείνο το σπίτι έζησα ένα μήνα παραπάνω από ό,τι στα άλλα. Την ημέρα που έκλεισα τέσσερις μήνες με έστειλε στον αδελφό της μητέρας μου λέγοντας «Σο-γουόν... λυπάμαι». Κάποιες φορές μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα των ματιών της που γέμιζαν δάκρυα. Άραγε αν δεν ήταν ο άντρας της, θα με είχε κρατήσει η θεία Γιονγκ-τζου για πάντα μαζί της; Ο άντρας της με μισούσε τόσο πολύ που ανατρίχιαζε ολό- κληρος. Όταν γυρνούσε στο σπίτι μεθυσμένος, με έπαιρνε έξω χωρίς καμιά εξήγηση και με χτυπούσε σαν τρελός. Πολλές φορές έσπρωχνε τη θεία που προσπαθούσε να τον σταματήσει φωνά-