Εφτά χρόνια σκοτάδι

Ε Φ Τ Α Χ Ρ Ο Ν Ι Α Σ Κ Ο Τ Α Δ Ι 21 σε τον πατέρα του κοριτσιού χτυπώντας τον με ένα ρόπαλο στο κεφάλι, σκότωσε την ίδια του τη γυναίκα και πέταξε το πτώμα της στο ποτάμι και, αφού άνοιξε τον υπερχειλιστή του φράγμα- τος, ήταν ο υπαίτιος για τον πνιγμό τεσσάρων αστυνομικών και των μισών κατοίκων του χωριού. Ήμουν το αγόρι που βγήκε αλώβητο από εκείνη την άγρια νύχτα. Οι ξαδέλφες μου έκλαιγαν και έλεγαν ότι κι εκείνες είχαν την ίδια αντιμετώπιση από τους συμμαθητές τους στο σχολείο. Ο μικρότερος αδελφός του πατέρα μου, που εργαζόταν ως φυ- σικοθεραπευτής σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο, αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού ζήτησε από τη θεία μου να φύγουν από το σπίτι. Μετακόμισαν σαν δραπέτες σε ένα διαμέρισμα στο Σαν-μπον. Το πίσω δωμάτιο με το μπαλκόνι έγινε το δωμάτιό μου. Η θεία φοβόταν μήπως γίνει γνωστό ότι με είχαν πάρει υπό την προστασία τους και ότι μέναμε μαζί. Οι ξαδέλφες μου δεν ήθελαν να μοιραστούν μαζί μου ούτε το μπά- νιο. Έβαζαν τις φωνές όταν με πετύχαιναν κατά λάθος μέσα στο σπίτι. Κάθε φορά που συνέβαινε αυτό, εγώ πάγωνα. Παρότι είχα τα γονίδια του Καζανόβα που μου πρόσδιδαν γοητεία ή εμφάνιση που ήταν αρεστή στο άλλο φύλο, τι μπορούσα να κάνω εκτός από το να κλειδώνομαι στο δωμάτιό μου όταν τα δυο κορίτσια σήμαιναν συναγερμό κάθε φορά που με έβλεπαν; Έβγαινα από το δωμάτιό μου μόνο όταν δεν υπήρχε κανείς ή όταν όλοι κοιμούνταν τη νύχτα. Αν υπήρχε φαγητό, έτρωγα, αν δεν υπήρχε, έμενα νηστικός. Πήγαινα στην τουαλέτα αφού κρατιόμουν όλη μέρα και μετά πλενόμουν. Το πλύσιμο ήταν ένα είδος ιεροτελεστίας. Ήταν μια διαδικασία που επιβεβαίωνε ότι δεν ήμουν κάποιο τέρας που προκαλούσε φόβο ή μίσος. Δύο πόδια, δύο χέρια, ένα ζευγάρι μάτια που εξέταζαν τη μορφή μου, μια ανακουφισμένη ψυχή. Όταν πήγαινα στο δωμάτιό μου, καθόμουν μαζεμένος και