Εφτά χρόνια σκοτάδι

Ε Φ Τ Α Χ Ρ Ο Ν Ι Α Σ Κ Ο Τ Α Δ Ι 19 είπε ο κύριος Αν και ξεκαθάρισε τη θέση του. Οι δυο μας πήγα- με στο δωμάτιο. Από τη μισάνοιχτη πόρτα ακούστηκαν αποδο- κιμασίες. Ακολούθησαν οι φωνές του προέδρου και μετά ο ήχος της μηχανής του αυτοκινήτου που έπαιρνε μπρος. Σκέφτηκα ότι όλα είχαν τελειώσει και ότι θα πήγαιναν στη θάλασσα. Δεν συ- νέβη όμως κάτι τέτοιο, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή. Η ομάδα του Σεβρολέτ άρχισε να φωνάζει περίεργα. Ήταν κάτι μεταξύ γέλιου και κραυγής του Ταρζάν. Οι προβολείς του αυτοκινήτου αναβόσβηναν στον ρυθμό των ουρλιαχτών. Το στε- ρεοφωνικό του αμαξιού έπαιζε ασταμάτητα ένα τραγούδι-πα- ρωδία από τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα. Τράβηξα την κουρτίνα. Βάλαμε αυτογκόλ. Χαρίσαμε τη νίκη στον αντίπαλο. Βιαιοπραγίες ακολούθησαν το αναβόσβημα των προβολέων και τις κραυγές. Χτυπούσαν δυνατά το παράθυρο για να το σπάσουν. Το πλαίσιο και το τζάμι του παραθύρου τραντάζονταν. Στο τραύλισμα της ομάδας με το Σεβρολέτ προ- στέθηκε και χορωδία. Ο κύριος Αν κάθισε στην καρέκλα του γραφείου. Εγώ έβγα- λα τις κάλτσες μου. Μετά από πέντε λεπτά έφυγε η ομάδα με το Σεβρολέτ. «Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί;» ρώτησα. Η φωνή μου ήταν βραχνή και αδύναμη σαν να είχα μόλις ξυπνήσει. Η φωνή του κυρίου Αν που μου απάντησε ήταν πα- ρόμοια. «Τι νομίζεις; Είναι τρελοί». «Γιατί δέχτηκε τέτοιους ανθρώπους ο πρόεδρος;» «Δεν έχει και πολλές επιλογές. Δεν έχει πελάτες εδώ και ένα μήνα περίπου». «Γιατί όμως σας έμπλεξε σε αυτή την υπόθεση;» «Ήθελε να τον βοηθήσω να τους σταματήσει γιατί επέμεναν για το σκάφος ενώ ήταν μεθυσμένοι».