Εφτά χρόνια σκοτάδι

Y O U - J E O N G J E O N G 18 μου. Το έκανα επίτηδες, για αντιπερισπασμό. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να κάνω τον κύριο Αν να επιστρέψει στο δωμάτιο. Αμφέβαλλα όμως σχετικά με το αν θα μπορούσα να σώσω τον πρόεδρο. «Παιδί μου, πότε ήρθες;» ο πρόεδρος απευθύνθηκε πρώτα σε εμένα. Ο κύριος Αν γύρισε και με κοίταξε κι εκείνος. Τα υπόλοιπα βλέμματα ακολούθησαν. «Βρε κοίτα να δεις! Ποιος είσαι εσύ; Δεν είσαι ο υπάλληλος στο φαρμακείο;» Ο άντρας με τα ρέιμπαν γυαλιά με αναγνώρισε αμέσως. Απευθύνθηκα στον κύριο Αν. «Θέλω να σας μιλήσω». Ο άντρας στάθηκε μπροστά από τον κύριο Αν. «Πώς κατάφερες να βρεις το σπίτι σου; Εσύ είπες ότι δεν ήξερες πού είναι το χωριό Φάρος». Ήξερα όμως πού ήταν το δωμάτιό μου. Το πρώτο δωμάτιο του παραδοσιακού κορεάτικου σπιτιού που είχε σχήμα «Γ». Από το μεγάλο παράθυρο που έβλεπε στον δρόμο φαινόταν η θάλασσα και ο φάρος. Γύρισα το σώμα μου προς εκείνη την κατεύθυνση. «Το αφεντικό σου δεν γνωρίζει ότι ο υπάλληλός του είναι τόσο βλάκας που δεν ξέρει πού είναι το σπίτι του; Μια που το έφερε η κουβέντα, τι σχέση έχεις εσύ, ο βλάκας του φαρμακείου, με αυτόν τον συγγραφέα-δύτη που φοράει φανελάκι; Δεν μου δίνετε την εντύπωση ότι είστε πατέρας και γιος ή θείος και ανιψιός. Συναντηθήκατε στον δρόμο και αποφασίσατε να ζήσετε μαζί;» Ο άντρας με τα ρέιμπαν γυαλιά μας πείραζε και οι υπόλοι- ποι χαζογελούσαν. Προσποιούμενος ότι δεν άκουσα τίποτα, άρχισα να περπα- τάω. Κατάφερα να του αποσπάσω την προσοχή, αλλά δεν ήθε- λα να του σπάσω τα μούτρα. «Ας αποφασίσει ο πρόεδρος. Δεν έχω να πω τίποτε άλλο»