Εφιάλτης στην Αριζόνα

Ε Φ Ι Α Λ Τ Η Σ Σ Τ Η Ν Α Ρ Ι Ζ Ο Ν Α 13 τοίχο, βούιζε σιγανά. Η Όντρα πήρε τρία μπουκάλια νερό και μια κόκα κόλα. «Με συγχωρείτε» φώναξε στην ηλικιωμένη. Χωρίς να σηκώσει το κεφάλι της, η γυναίκα έκανε: «Μμμ;». «Φτιάχνετε καφέ;» «Όχι, κυρία». Η γυναίκα έδειξε με το στιλό της δυτικά. «Στο Σίλβερ Γουότερ, περίπου οχτώ χιλιόμετρα προς τα εκεί, έχει ένα ντάινερ. Ο καφές τους είναι πολύ καλός». Η Όντρα πλησίασε στο ταμείο. «Εντάξει, αυτά τότε». Καθώς έβαζε τα τέσσερα πλαστικά μπουκάλια στον πάγκο, η Όντρα πρόσεξε το γυάλινο ντουλάπι στον τοίχο. Μια ντουζίνα πιστόλια σε διάφορα σχήματα και μεγέθη, περίστροφα και ημι- αυτόματα, απ’ όσο μπορούσε να καταλάβει τουλάχιστον. Όλη της τη ζωή ζούσε στην Ανατολική Ακτή και, παρόλο που ήξερε ότι η Αριζόνα ήταν τόπος όπλων, την ξάφνιασε το θέαμα. Ένα αναψυκτικό κι ένα όπλο, παρακαλώ, σκέφτηκε, και η ιδέα σχε- δόν την έκανε να γελάσει δυνατά. Η γυναίκα χτύπησε τα νερά και το αναψυκτικό και η Όντρα τα έβαλε στην τσάντα της. Για μια στιγμή τρόμαξε ότι της είχαν τελειώσει τα μετρητά. Ευτυχώς βρήκε ένα δεκαδόλαρο τυλιγ- μένο μέσα σε μια απόδειξη από ένα ντράγκστορ και της το έδωσε, περιμένοντας τα ρέστα. «Ευχαριστώ» είπε παίρνοντας τα μπουκάλια. «Μμμ». Η γυναίκα την είχε κοιτάξει ελάχιστα κατά τη διάρκεια της συναλλαγής, προς μεγάλη χαρά της Όντρα. Αν ρωτούσε κανείς, ίσως να θυμόταν μια ψηλή γυναίκα με καστανοκόκκινα μαλλιά. Ίσως και όχι. Η Όντρα πήγε στην πόρτα και βγήκε στην κάψα. Ο Σον την παρακολουθούσε από το πίσω μέρος του στέισιον βάγκον και η Λουίζ ακόμη λαγοκοιμόταν δίπλα του. Γύρισε το κεφάλι της προς το σημείο όπου είχε δει το περιπολικό.