Εφηβεία: Η πορεία προς την ανεξαρτησία (Μεγαλώνοντας παιδιά βήμα βήμα)

Η ΕΠΩΔΥΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ Η πορεία προς την ανεξαρτησία δεν είναι ανώδυνη. Το παιδί στην εφηβεία βιώνει ακραίες καταστάσεις: τη μια στιγμή ο κόσμος τού ανήκει και την άλλη νιώθει ολομόναχο. Το μυαλό του έφηβου παιδιού τα βλέπει όλα άσπρα και μαύρα. Είναι εσωστρεφές ή εξωστρεφές, ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο. Δεν υπάρχουν ενδιάμεσες αποχρώσεις στον τρόπο που βλέπει τον εαυτό του και τους άλλους. Γι’ αυτό και η ζωή γίνεται λίγο πιο σκληρή. Όλα τα συναισθήματα, όμως, βρίσκονται μέσα του: ο πόνος, η αγάπη, το άγχος. Είναι καιρός να εξασκηθεί σε αυτά. Δεν πρέπει να ανησυχούμε πολύ για όλα όσα ζουν τα παιδιά στην εφηβεία, ούτε χρειάζεται να κάνουμε τη μία ή την άλλη διάγνωση. Είναι απολύτως φυσιολογικό να νιώθει το παιδί αβέβαιο στα δεκατέσσερα, να αμφιβάλλει για τις ικανότητές του, για τη σεξουαλικότητά του, για τη θέση του στον κόσμο. Είναι εντελώς φυσιολογικό να νιώθει θλίψη. Να αισθάνεται ανεπαρκές. Να μην είναι ευτυχισμένο. Οι δυσκολίες που περνά το έφηβο παιδί δεν σχετίζονται με τη μελλοντική ζωή του ως ενήλικα. Σπάνια πασχίζει το εικοσιπεντάχρονο άτομο για αυτά που πάσχιζε όταν ήταν στην εφηβεία. Θα έρθουν καλύτερες μέρες, πιο ευχάριστες σκέψεις και περισσότερο γέλιο. Το παιδί σας περνάει μια φάση την οποία όλοι οι άνθρωποι περνάμε. Πιθανότατα νιώθει πως κανείς δεν το καταλαβαίνει και γίνεται επιφυλακτικό. Μην το αφήνετε να παλεύει μόνο με τα συναισθήματά του. Πείτε: «Σε καταλαβαίνω» και εξηγήστε του ότι η στενοχώρια είναι επίσης κομμάτι της ζωής. 41