Εφηβεία: Η πορεία προς την ανεξαρτησία (Μεγαλώνοντας παιδιά βήμα βήμα)

φορές ότι πρέπει να διαβάσεις, τι περίμενες να γίνει;» παρα- πονιούνται οι γονείς. Με τις φωνές όμως δεν μαθαίνει τίπο- τα το παιδί, ούτε προχωράτε παρακάτω. Το παιδί δεν θα δεχτεί βοήθεια από κάποιον που το κάνει να νιώθει χειρότε- ρα. Αν λοιπόν ξεκινήσετε δείχνοντας κατανόηση, εκείνο θα καταλάβει πως του συμπαραστέκεστε. Μπορείτε ναρωτήσετε: «Καταλαβαίνωπόσοάσχημα νιώθεις που δεν πήγες καλά στο διαγώνισμα. Πώς είσαι τώρα;» και, λίγο αργότερα, θα προτείνετε μια λύση. «Εντάξει, δεν πήγε κα- λά αυτή τη φορά. Τι πιστεύεις πως μπορείς να κάνεις ώστε να μην ξανασυμβεί; Μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι;» Για να αντιμετωπίσετε τα συναισθήματα του έφηβου παι- διού, δύο είναι τα βήματα: Πρώτα πρέπει να εμπλακείτε, να μιλήσετε μαζί του και να κατανοήσετε πώς νιώθει πραγμα- τικά. Ύστερα πρέπει να του δείξετε τον δρόμο για να πάει παρακάτω, να βγει από το συναίσθημα στο οποίο έχει εγκλω- βιστεί. Το έφηβο παιδί δεν είναι πάντα δεκτικό στην εμπλοκή σας, οφείλετε όμως να του εξηγήσετε ότι δεν χάθηκε ο κό- σμος. Εσείς ως γονιός θα του πείτε: «Όλα θα περάσουν». Όμως, πρώτα πρέπει να αντιληφθείτε τι το βασανίζει. Δοκιμάστε να θυμηθείτε πώς είναι να είσαι δεκατεσσά- ρων ετών και να αντιλαμβάνεσαι ότι κάποιος μιλάει πίσω από την πλάτη σου. Πόσο τρομερό συναίσθημα ήταν αυτό! Ίσως τότε θα είναι πιο εύκολο να καταλάβετε ότι, όταν το παιδί σας πρέπει οπωσδήποτε να φορέσει αυτή την μπλούζα, επιδιώκει να είναι μέλος κάποιας συγκεκριμένης παρέας φορώντας την (ακόμα κι αν εσείς ξέρετε ότι η μπλούζα δεν θα βοηθήσει πουθενά). Όταν το παιδί σας νιώθει πως τα συναισθήματά του δεν 37