Εφηβεία: Η πορεία προς την ανεξαρτησία (Μεγαλώνοντας παιδιά βήμα βήμα)

νει, με απόγνωση διαπιστώνει ότι δεν είναι ο άνθρωπος που έπρεπε να είναι. Σχεδόν πάντα είναι λάθος να προσπαθείτε να παρηγορήσετε το παιδί τη στιγμή που κάτι του συμβαίνει. Φυσικά, το παιδί στην εφηβεία την έχει ανάγκη την παρηγο- ριά, απλώς πρέπει να περιμένετε λίγο. Γνωρίζω ότι συχνά φαίνεται δελεαστικό να πείτε: «Σ’ το είπα ότι δεν θα πετύχαινε, γιατί δεν με ακούς καθόλου;». Όμως, η πρώτη μου συμβουλή προς τους γονείς με παιδιά στην εφηβεία είναι: Η χειρότερη παρηγοριά είναι να αναφέ- ρετε στο παιδί ότι το είχατε προειδοποιήσει. Οφείλετε να αφήσετε πίσω ό,τι έχει συμβεί και να προσφέρετε παρηγοριά στο παιδί για ό,τι το πονάει τώρα. Κατά τη διάρκεια των θεραπευτικών συνεδριών βλέπω πώς οι γονείς συγκρούονται με το παιδί και φροντίζουν οι πράξεις του να έχουν συνέπειες. Η κατάσταση κλιμακώνεται και στο τέλος επιδεινώνεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αποτέλεσμα είναι το παιδί να νιώθει μόνο του και οι γονείς να έχουν καταστρέψει την ευκαιρία να το παρηγορήσουν. Το παιδί στην εφηβεία θα φερθεί ανώριμα, αλλά δεν θα καταφέρει να χειριστεί το αποτέλεσμα της πράξης του μόνο του. Εσείς όμως θα του δείξετε ότι: «Όταν τα πράγματα είναι δύσκολα, είμαι εγώ εδώ για σένα». Αν δεν πιστέψει ότι το εννοείτε, δεν θα απευθυνθεί σ’ εσάς όταν σας χρειάζεται περισσότερο, με συνέπεια να αφεθεί στις συνέπειες των πράξεών του. Έχω συναντήσει πολλά παιδιά στην εφηβεία που βρέθη- καν να εμπλέκονται σε δύσκολες καταστάσεις. Όταν τα ρω- τάω σε ποιον θα ήθελαν να μιλήσουν, η απάντηση είναι σχε- δόν πάντα «στη μαμά» ή «στον μπαμπά». Πριν συμπληρώ- σουν: «Όμως, θα θυμώσουν πολύ». 32