Δυο στόματα

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΗΜΟΚΑ 12 | Κι εκεί συνήθως τελείωνε η κουβέντα. Η γραμμή του ρεύματος έπεφτε. Αλήθεια, πόσο φοβερό να μετράς τη ζωή με τη χρησιμότητα… Αν η ενηλικίωση μέτραγε χρη­ σιμότητες, θα προτιμούσε να μείνει εκεί, στα δεκαπέντε, να μισοβλέπει τον κόσμο πίσω από τα τσουλούφια των μαλλιών που κάλυπταν το μέτωπό του. Να κολλήσει στο κατώφλι μιας ωρίμανσης, που δεν ήταν άλλο παρά προ­ στάδιο της σαπίλας. «Τώρα κρατήσου» φώναξε η μάνα του και έστριψε από­ τομα στα δεξιά, παραβιάζοντας τη λωρίδα της, καθώς έκανε τον κύκλο της πλατείας Ερνστ Ρόιτερ. Οι Βερολινέζοι οδηγοί αρκέστηκαν να κοιτάξουν περι­ φρονητικά την οδηγό της Audi, αλλά ο γιος της δεν της χαρίστηκε: «Μακάρι η αστυνομία να σταματούσε αυτούς που έπρεπε!». «Έλεος, Στέφαν! Θυμήθηκα πως λίγο παρακάτω είναι κάθε Δευτέρα η υπαίθρια αγορά με τα βιολογικά. Σήμερα έχω κι εσένα να με βοηθήσεις στο κουβάλημα. Για μια φορά μπορείς να φορτωθείς…» Κοίτα να δεις, φίλε μου…Μόνο η Καρολίν το καταφέρνει να σου ζητάει χάρη και να σε κατηγορεί ταυτόχρονα! Γύρω από την πλατεία Καρλ Άουγκουστ ενθουσιώδεις πωλητές διαλαλούσαν τα είδη τους. Κόκκινες ομπρέλες σε μέγεθος υπερφυσικού μανιταριού έβαφαν τα εμπορεύ