Δυο στόματα

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΗΜΟΚΑ 10 | «Όλα καλά, Στέφαν;»  «Είχες ασθενή; Άργησες».  «Δε φάνηκε να σε πείραξε και πολύ αυτό!» Καρολίν. Η μάνα του. Που θεωρεί ότι η ειρωνεία της έχει πλάκα. Για μια ακόμα φορά… «Άλλο σε ρώτησα». «Από την κλινική τελείωσα νωρίς, αλλά με σταμάτησε η αστυνομία για έλεγχο. Ουφ, μακάρι να σταματούσανε αυτούς που έπρεπε! Λοιπόν, πώς πήγε το μάθημά σου σήμερα;» «Μέτρια. Με κατσάδιασαν, γιατί δεν είχα μελετήσει αρκετά». «Tι έκανες χτες το απόγευμα; Πήγες στο ίδρυμα;» «Όχι, έχω καιρό να πάω. Απλώς δεν πρόλαβα να βγάλω όλες τις παρτιτούρες». «Κακώς… Και τα παιδιά που είδα;» «Τι τα παιδιά που είδες;» «Είστε στο ίδιο τμήμα;» «Όχι πάντα. Κάνουν ηλεκτρική κιθάρα, όχι κλασική». «Κάλεσέ τους καμιά φορά στο σπίτι να γνωριστούμε. Κι εκείνη με τα μαύρα και τα σκουλαρίκια…Δεν έχω πρό­ βλημα». Κατάλαβε πού το πήγαινε και έβγαλε από την τσέπη το κινητό για να της κόψει τη φόρα. Είχε πάψει να είναι παι­ δί, χρειαζόταν προσωπικό χώρο. Όσο και αν οι γονείς του