Δυο στόματα

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΗΜΟΚΑ 16 | «Καλησπέρα, κύριε Κοχ». «Α, μάλιστα. Έχεις φωνή! Για να δούμε και από μάτια πώς πάμε…» Λίγο αργότερα ο δρ Άλμπερτ Κοχ με την ακατανόητη ιερογλυφική γραφή των γιατρών σημείωνε τη συνταγή για την παραγγελία γυαλιών μυωπίας. Δύο βαθμοί σε κάθε μάτι. Αυτό μάλλον δεν έκανε τέσσερα, αλλά αρκούσε για τη θολούρα που είχε ο Στέφαν τους τελευταίους μήνες. «Λοιπόν, μην αμελήσετε να εκτελέσετε τη συνταγή. Σήμερα έχουμε 16 Ιουνίου. Άρα, ως το τέλος του μήνα θα πρέπει να φτιάξετε τα γυαλιά» είπε και κρυφοκοίταξε το ρολόι του. Χαμογέλασε πάλι σε μια δική του νοερή εικόνα. «Συνάδελφε, μπορώ να έχω λίγο ακόμα από τον χρόνο σας;» Και η Καρολίν, χωρίς να πάρει απάντηση, ζήτησε από τον Στέφαν να βγει έξω. Απ’ έξω, λοιπόν… Στάθηκε όρθιος στη διπλανή αίθου­ σα αναμονής, γεμάτος εκνευρισμό. Θα έβαζε γυαλιά. Εντάξει, και τι έγινε; Το περίμενε εξάλλου. Δεν περίμενε βέβαια να τον ξαποστείλει η μάνα του, ώστε να μιλήσει ιδιαιτέρως με τον γιατρό. Να πάρει! Κλότσησε ένα παρα­ πεταμένο περιοδικό, που εξαφανίστηκε κάτω από τον καναπέ. Τα πλακάκια ήταν μπορντό. Αναρωτήθηκε αν το μπορντό ταίριαζε σε οφθαλμιατρείο. Ήξερε τον σκοπό της