Δυο στόματα

ΔΥΟ ΣΤΟΜΑΤΑ | 15 Το κουδούνι του γιατρού, που βρισκόταν ακόμη σε ώρα υπηρεσίας, έγραφε «Δρ Άλμπερτ Κοχ, 4ος όροφος». Τους υποδέχτηκε ο ίδιος ο Κοχ, κοκαλιάρης, με αρχή φαλάκρας και ελαφρά κυρτωμένη ράχη. Τον έσωζε ένα αχνό χαμό­ γελο που διαγραφόταν στα λεπτά του χείλια. Τους πέρασε στο εξεταστήριο, που ήταν σαν τον ίδιο, στεγνό. Δέσποζαν τα μηχανήματα και τα σύνεργα της επιστήμης του. Η μά­ να πρωταγωνιστούσε στη σκηνή με τον αέρα της γοητευ­ τικής συναδέλφου. Ο έφηβος βουβός στο παρασκήνιο, σαν να μην τον αφορούσε το έργο, κρυμμένος πίσω από την ξανθοκόκκινη αυλαία των μαλλιών του. «Καρολίν Χάρτμαν, γενική παθολόγος, και αποδώ ο γιος μου, ο Στέφαν Γκλικ». Η Καρολίν έδειξε τον γιο της με θεατρικό τρόπο. Λες και θα τους μπέρδευε ο Κοχ. Συνέχισε με στόμφο: «Περί του παιδιού πρόκειται. Θέλαμε προ πολλού να σας επισκεφτούμε. Είναι καιρός που μου παραπονιέται, αλλά τα ραντεβού σας είναι περιζήτητα, γιατρέ… Το κα­ ταλαβαίνω, φυσικά. Το ίδιο επάγγελμα ασκούμε, γενική παθολόγος, όπως προείπα. Όμως δεν ήθελα να το επικα­ λεστώ, για να προηγηθώ…». Ο γιατρός ξαναχαμογέλασε, τυπικά τώρα. Έκανε υπο­ μονή μέχρι να τελειώσει η μικρή παράσταση της Καρολίν. Έπειτα στράφηκε κατευθείαν στον νεαρό: «Γεια σου, Στέφαν».