Δυο στόματα

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΗΜΟΚΑ 14 | ρίμενε υπομονετικά να τους εξυπηρετήσει. Ασιάτης με­ τανάστης. Η Καρολίν έδειχνε με σιγουριά τα φρούτα, τα καρότα και τα κρεμμύδια. Ο Ασιάτης γέμιζε τις σακούλες με το δεξί, υπολογίζοντας εμπειρικά το βάρος τους με το αριστερό, που ταλαντευόταν σαν ξεχαρβαλωμένη ζυγα­ ριά. Μετά τα ζύγιζε κανονικά. «Δεκαεννιά ευρώ και πενήντα λεπτά, κυρία» είπε σε σπασμένα γερμανικά και χαμογέλασε. Τα δόντια του άστραφταν κάτασπρα και το χαμόγελό του γυάλιζε ψεύ­ τικο. Έκρυβε κούραση. Ίσως και δυστυχία. Κάτι σπασμέ­ νο σίγουρα. Η γυναίκα απόθεσε ένα εικοσάευρο πάνω στα ξινόμηλα και τέντωσε την παλάμη της να παραλάβει τα ρέστα, αποφεύγοντας φανερά να ακουμπήσει τα δάχτυλα του μελαψού άντρα. Ο Στέφαν αγκάλιασε τις χαρτοσα­ κούλες ξεφυσώντας. «Σε παραφόρτωσα;» «Με εκνεύρισες. Μου λες γιατί δεν του άφησες το πε­ νηντάλεπτο; Ίσως να το χρειαζόταν, ξέρεις». «Πωλητής ήταν, όχι ζητιάνος. Δεν ήθελα να τον προ­ σβάλω». «Για να μην τον προσβάλεις απέφυγες και το άγγιγμά του; Γιατρός είσαι, σε τελική ανάλυση…» «Κι αυτός ένας ρόλος είναι, Στέφαν. Άσε που βρίσκομαι εκτός υπηρεσίας τώρα. Προχώρα μην αργήσουμε στο ρα­ ντεβού».