Δυο καλοκαίρια και μισό φθινόπωρο

ΔΥΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 19 φόβο που είχα για το σχολείο και τις δασκάλες. Αυτά δεν τα είχε σκεφτεί, και ούτε κι εγώ είχα μυαλό τότε να τα συνει- δητοποιήσω και να της τα χτυπήσω όταν καθόταν και ρώτα- γε για το πού μένουν κι αν έχουν λεφτά και τις έλεγε φίδια, ενώ εγώ ήμουν σαφώς κερδισμένη από την παρέα τους. Εσύ είσαι το φίδι, είπα μια μέρα σιωπηλά μέσα μου. Και τρόμαξα με τον εαυτό μου που άφησε αυτή τη φράση να σχηματιστεί. Δεν ήταν αυστηρή από σεμνοτυφία, δεν αγωνιούσε για την ηθική μου. Εκείνο που ήθελε και που τη βούρλιζε, βλέ- ποντας να μην το πετυχαίνει, ήταν να με μάθει να χειρίζο- μαι σωστά τη θηλυκότητά μου. Αυτό που εκείνη εννοούσε σωστά. Με την απαραίτητη δόση αρχαίας γυναικείας πο- νηριάς, που θα τη διάνθιζα με ό,τι νέο και μοντέρνο επέλε- γε εκείνη για το χατίρι μου. Θα μπορούσα δηλαδή να χο- ρεύω μπλουζ στα πάρτι, φτάνει να εκμεταλλευόμουν σω- στά το άναμμα που πάθαιναν τα αρσενικά καθώς μας αγκά- λιαζαν. Θα έπρεπε να είμαι μονίμως σε εγρήγορση για να μπορώ να παίζω με τις αντρικές επιθυμίες, όπως νόμιζε ότι θα έκανε εκείνη στη θέση μου. Ή όπως το είχε ήδη κάνει στην περίπτωση του πατέρα μου. Που δεν ξέρω αν το είχε κάνει δηλαδή στ’ αλήθεια. Ήταν οι ιδέες της αυτές, οι φα- νατισμοί της. Πίστευε σε αυτό και, για να εφαρμόσει αυτή την πίστη, για να τη διδάξει σε κάποιον που θα γινόταν η νεότερη εκδοχή της στον κόσμο που άλλαζε, η μοίρα τής είχε στείλει εμένα, την ανεπίδεκτη! Ήμασταν άτυχες και οι