Δυο καλοκαίρια και μισό φθινόπωρο

ΔΥΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 17 και δεν θα γυρίζουν να σας κοιτάξουν εσάς. Ειδικά εσένα, έτσι που εμφανίζεσαι σαν σουρουκλεμές. Έρχεται μαζί σας για να ξεχωρίζει. Αν ήταν καλός άνθρωπος, θα έβρισκε φί- λες του δικού της επιπέδου εμφάνισης». Φούντωνα, έβαζα τις φωνές, έφερνα αντιρρήσεις, βρά- χνιαζα, υπερασπιζόμουν τον πατέρα της Δάφνης και τη γειτονιά της, τη φάτσα της Μαργαρίτας και την ομορφιά της Λυδίας. Αλλά το δηλητήριο έσταζε μέσα μου. Γιατί δεν υπήρχε αμφιβολία ότι το σπίτι της Δάφνης ήταν πολύ απλό, πολύ παλιό, και επιπλέον νοικιασμένο, και έμεναν μέσα έξι άτομα χωρίς υπηρέτρια, καμιά σχέση με το δικό μας δηλαδή, και η Μαργαρίτα μας όντως ήταν ασχημούλα και συχνά έβλεπες στο πρόσωπό της ένα είδος παράπονου όταν χάζευε τη Λυδία, με το τριανταφυλλένιο στόμα, να φτιάχνει τα πλούσια ξανθά μαλλιά της. Το έβλε- πα ή νόμιζα πως το βλέπω από τα πολλά που είχα ακούσει να λέει η μάνα μου; Δεν ήθελα να δέχομαι τις δικές της περιγραφές. Θύμω- να με τον εαυτό μου. Έπρεπε να προλάβω τις φίλες μου με δικές μου λέξεις, δικές μου κρίσεις. Εγώ πρώτη να προσέ- ξω το λιπαρό δέρμα της Μαργαρίτας με τους μεγάλους πό- ρους, να έχω την εικόνα μου πριν εκείνη πει την κακή της φράση. Το σπίτι της Δάφνης να το περιγράψω πρώτη. Μου πήρε μήνες, χρόνια να παραδεχτώ την ομορφιά εκείνου του σπιτιού, ενώ μου είχε αρέσει από την πρώτη στιγμή που μπήκα μέσα. Είχε κάτι, δεν ήξερα στην αρχή τι ήταν. Ήταν