Δύο βήματα μπρος, ένα πίσω

Γεννήθηκα στην Αθήνα στις 12 Δεκεμβρίου 1949. Για είκοσι μέρες, μπορώ να προσθέτω μια επιπλέον δεκα­ ετία σε όσες έχω ζήσει. Και τι δεκαετία! Πόλεμοι, επιστρατεύσεις, πάθη Αν και στην κορύφωση του Εμφυλίου, το 1948, ο πα­ τέρας μου είχε υπηρετήσει ως έφεδρος αρχίατρος στη Λάρισα, στις οικογενειακές διηγήσεις υπερείχε κατά πολύ η πρώτη επιστράτευσή του στον πόλεμο της Αλ­ βανίας. Είχε τότε τοποθετηθεί ως επίατρος, τον Νοέμ­ βριο του 1940, πρώτα στο Εμίν Αγά και κατόπιν στο νοσοκομείο Ιωαννίνων, όπου υπηρετούσαν και οι δυο καθηγητές της Χειρουργικής, ο νεοεκλεγμένος τότε Ξε­ νοφών Κοντιάδης και ο Πέτρος Κόκκαλης. Ο μεν πρώ­ τος σκοτώθηκε τον Απρίλιο του 1941, ανήμερα το Πά­ σχα, από γερμανική βόμβα που έπληξε το Β΄ Στρατιω­ τικό Νοσοκομείο την ώρα που χειρουργούσε, ο δε δεύ­ τερος έγινε γνωστός στο πανελλήνιο μετά την προσχώ­ ρησή του αρχικά στην κυβέρνηση του βουνού (1944) και αργότερα στο ΚΚΕ (1947). Τα αισθήματα του πατέρα μου απέναντι στον Πέτρο Κόκκαλη ήταν ανάμεικτα. Του χρωστούσε κατ’ αρχάς ευγνωμοσύνη γιατί τον είχε πάρει μαζί του στην Αθή­ να, λόγω μιας πνευμονίας που τον παίδευε, στις αρχές