Δύο βήματα μπρος, ένα πίσω

34 ΔΥΟ ΒΗΜΑΤΑ ΜΠΡΟΣ, ΕΝΑ ΠΙΣΩ Σημαντικότερο, δίχως άλλο, έργο του Νικολάου Αλι­ βιζάτου ήταν η Πολυκλινική: Λειτούργησε ευθύς εξαρ­ χής ως κοινωφελές ίδρυμα και όχι ως ιδιωτική επιχεί­ ρηση. Σε μιαν εποχή χωρίς οργανωμένο σύστημα κοι­ νωνικών ασφαλίσεων, όπου δύο μόνο νοσοκομεία λει­ τουργούσαν στην Αθήνα των 200.000 κατοίκων –ο Ευαγγελισμός και το δημοτικό Ελπίς–, ανέπτυξε έτσι πλατιά κοινωνική δράση, με μεγάλη προσφορά στην περίθαλψη των κοινωνικά ασθενέστερων και περιθω­ ριακών. Κάτι που διευκόλυνε η θέση της, στη συμβολή των οδών Πειραιώς και Σωκράτους, δίπλα στην πλα­ τεία Ομονοίας. Όμως, όσο κοινωνικά ευαίσθητος ήταν ως ιατρός τόσο σκληρός ήταν απέναντι στη γυναίκα του και τα παιδιά του. Στο πλούσιο οικογενειακό αρχείο δεν βρή­ κα ούτε μια φωτογραφία του μαζί τους, ούτε μια φω­ τογραφία του που να χαμογελάει. Η μεν γιαγιά μου Αργυρώ, κόρη ενός εύπορου Έλληνα της Μικράς Ασίας, του Κωνσταντίνου Μαυρομάτη, σημαντικού επιχειρη­ ματία κυπριακής καταγωγής, που είχε αναπτύξει τε­ ράστια δραστηριότητα από τη Μερσίνη, το αρχαίο Ζε­ φύριον, έζησε κυριολεκτικά στη σκιά του, θυσιάζοντας κάθε ίχνος ατομικότητας και προσωπικής ευτυχίας για εκείνον. Όσο για τον πατέρα μου, παρότι έφυγε πολύ μικρός για σπουδές στη Γαλλία, έτρεφε προς τον Νι­ κόλαο τεράστιο θαυμασμό και, καθώς είχε διαλέξει και ο ίδιος τον δρόμο της ιατρικής, συνέκρινε μονίμως τον εαυτό του μαζί του. Και τούτο, σε βάρος συχνά του