Δύο βήματα μπρος, ένα πίσω

1949 ΡΙΖΕΣ 31 μέρες του περίφημου «αναθέματος» και δεν ήταν ασφαλές να μείνουν στη «βασιλική» Αθήνα. Αποφασί­ στηκε έτσι να μετακομίσει η οικογένεια σε ασφαλέστε­ ρο μέρος, έως ότου αποκατασταθεί η τάξη. Από τον φόβο των εχθρικών υποβρυχίων, στο πλοίο της γραμμής που μετέφερε τη γιαγιά μου με τα δυο παιδιά από τον Πειραιά στην Ερμούπολη είχε επιβληθεί συσκότιση. Έφτασαν στη Σύρο την επομένη, όπου λίγες μέρες αρ­ γότερα τους συνάντησε και ο Νικόλαος. Ο πατέρας μου διατηρούσε μιαν ευχάριστη ανάμνηση από το σχολείο και τα παιχνίδια με τους καινούργιους φίλους του. Αντίθετα, δεν μάθαμε ποτέ τίποτα για το τι έκανε τόσους μήνες στη Σύρο ο παππούς μου. Ώσπου, χάρη Ο πατέρας μου και η αδελφή του Ρεγγίνα, φωτογραφημένοι στην Κηφισιά, το 1910. Σε αντίθεση με τους Θεοτοκάδες, στα φωτογρα­ φικά άλμπουμ των Αλιβιζάτων εκείνης της γενιάς δεν υπάρχει ούτε μία φωτογραφία των παι­ διών με τους γονείς τους.