Δράκουλας

ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ | 17 σικά, με περίμεναν, γιατί μόλις έφτασα μπροστά στην πόρτα αντί­ κρισα μια πρόσχαρη ηλικιωμένη γυναίκα με τη συνηθισμένη χω­ ριάτικη ενδυμασία: λευκό μεσοφόρι με μακριά χρωματιστή ποδιά, διπλή, μπρος και πίσω, που όμως τύλιγε το σώμα της υπερβολικά σφιχτά, ξεπερνώντας τα όρια της ευπρέπειας. Όταν πλησίασα, υπο­ κλίθηκε και είπε: «Ο χερ Εγγλέζος;». «Ναι» απάντησα. «Τζόναθαν Χάρκερ». Χαμογέλασε και έκανε νεύμα σε έναν ηλικιωμένο άντρα με μακρυμάνικο λευκό πουκάμισο που την είχε ακολουθήσει μέχρι την πόρτα. Εκείνος έφυγε, αλλά επέστρεψε αμέσως κρατώντας μια επιστολή: Φίλε μου, καλώς ορίσατε στα Καρπάθια. Σας αναμένω εναγωνίως. Να κοιμηθείτε καλά απόψε. Αύριο στις τρεις ξεκινάει η άμαξα για τη Βουκο­ βίνα, όπου έχει κρατηθεί θέση για εσάς. Στο Πέρασμα του Μπόργκο θα σας περιμένει η άμαξά μου και θα σας φέρει σ’ εμένα. Ελπίζω το ταξίδι σας από το Λονδίνο να ήταν ευχάριστο και να απολαύσετε τη διαμονή σας στην όμορφη χώρα μου. Ο φίλος σας, ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ 4 Μαΐου – Ανακάλυψα ότι ο πανδοχέας μου είχε λάβει ένα γράμμα από τον Κόμη στο οποίο του ζητούσε να μου εξασφαλίσει την καλύ­ τερη θέση στην άμαξα. Όταν όμως γύρεψα να μάθω περισσότερα, φάνηκε κάπως επιφυλακτικός και προσποιήθηκε πως δεν καταλά­ βαινε τα γερμανικά μου. Φυσικά, δεν ήταν αλήθεια, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή με καταλάβαινε τέλεια – ή τουλάχιστον είχε απα­ ντήσει στις προηγούμενες ερωτήσεις μου σαν να με καταλάβαινε. Αντάλλαξε τρομαγμένες ματιές με τη γυναίκα του, την ηλικιωμένη κυρία που με είχε υποδεχτεί, λες και φοβόντουσαν κάτι. Ψέλλισε ότι τα χρήματα είχαν σταλεί μέσα σ’ έναν φάκελο και ότι δεν ήξερε