Δράκουλας

30 | ΜΠΡΑΜ ΣΤΟΚΕΡ ζει ολοένα και περισσότερο. Όμως την επόμενη στιγμή ο οδηγός εμφανίστηκε ξανά και, χωρίς να πει κουβέντα, κάθισε στη θέση του και συνεχίσαμε τον δρόμο μας. Νομίζω πως μάλλον με πήρε ο ύπνος και έβλεπα την ίδια σκηνή να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά – σί­ γουρα, τώρα που το ξαναφέρνω στον νου μου, το όλο πράγμα έμοια­ ζε με φριχτό εφιάλτη. Σε μία περίπτωση η φλόγα πρόβαλε τόσο κοντά στον δρόμο, που, παρά το πηχτό σκοτάδι γύρω μας, μπορού­ σα να διακρίνω τις κινήσεις του οδηγού. Κατέβηκε από την άμαξα, προχώρησε γρήγορα προς το σημείο που είχε ξεπηδήσει η φλόγα –πρέπει να ήταν πολύ αδύναμη, γιατί δεν έδειχνε να φωτίζει καθό­ λου τον χώρο γύρω της– και, μαζεύοντας μερικές πέτρες, τις τακτο­ ποίησε φτιάχνοντας ένα σχήμα. Μιαν άλλη φορά παρουσιάστηκε ένα παράξενο οπτικό φαινόμενο: Όταν ο οδηγός βρέθηκε ανάμεσα σ’ εμένα και στη γαλάζια φλόγα, εκείνη δεν εξαφανίστηκε πίσω του, αλλά συνέχισα να βλέπω την αχνή φασματική λάμψη της. Αυ­ τό με τρόμαξε, αλλά, καθώς το φαινόμενο κράτησε μόνο μια στιγμή, θεώρησα ότι τα μάτια μου με γελούσαν έτσι όπως πάσχιζα να δω μες στο σκοτάδι. Ύστερα για λίγη ώρα δεν ξαναφάνηκαν γαλάζιες φλόγες και συνεχίσαμε να τρέχουμε μες στη σκοτεινιά, με τα ουρ­ λιαχτά των λύκων να μας ακολουθούν κυκλώνοντάς μας από παντού σαν κινούμενος κλοιός. Κάποια στιγμή ο αμαξάς κατέβηκε και απομακρύνθηκε περισ­ σότερο από τις άλλες φορές, και τότε τα άλογα άρχισαν να τρέμουν αλαφιασμένα, να φρουμάζουν και να χρεμετίζουν κυριευμένα από τρόμο. Δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο, αφού τα ουρλιαχτά των λύκων είχαν σταματήσει. Όμως εκείνη ακριβώς τη στιγμή το φεγγάρι, που διέγραφε ήρεμα την πορεία του μέσα από τα μαύρα σύννεφα, πρόβαλε πίσω από την πριονωτή κορφή ενός κοφτερού πευκόφυτου βράχου και στο φως του διέκρινα γύρω μας έναν δα­ κτύλιο από λύκους με κατάλευκα δόντια και κρεμασμένες κόκκινες