Δράκουλας

28 | ΜΠΡΑΜ ΣΤΟΚΕΡ σήμαιναν όλα αυτά, αλλά φοβόμουν να το κάνω, με τη σκέψη ότι, αν προσπαθούσε σκόπιμα να καθυστερήσει, δεν είχε κανένα νό­ ημα να διαμαρτυρηθώ, στη θέση που βρισκόμουν. Παρ’ όλα αυτά, επειδή με έτρωγε η περιέργεια να δω πόση ώρα είχε περάσει, άναψα ένα σπίρτο και το έφερα κοντά στο ρολόι μου. Ήταν λίγα λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα. Αυτό με τάραξε κάπως, καθώς, υποθέτω, οι πρόσφατες εμπειρίες μου με είχαν κάνει περισσότερο επιρρεπή στις γενικές προλήψεις που επικρατούν γύρω από την ώρα του μεσονυχτίου. Περίμενα με ένα δυσάρεστο αίσθημα αγω­ νίας. Ένα σκυλί άρχισε τότε να ουρλιάζει σε κάποιο αγροτόσπιτο στο βάθος του δρόμου, ένα μακρόσυρτο, αλαφιασμένο αλύχτισμα που πρόδιδε τρόμο. Ένα δεύτερο σκυλί ακολούθησε, κι ύστερα ακόμα ένα, κι άλλο ένα, μέχρι που, παρασυρμένο από τον άνεμο που τώρα φυσούσε απαλά στο Πέρασμα, υψώθηκε ένα άγριο ουρλιαχτό που θαρρείς κι ερχόταν απ’ όλες τις μεριές ταυτόχρονα, μέχρι εκεί που μπορούσε να φτάσει η φαντασία μες στη ζοφερή νύχτα. Με το πρώτο ουρλιαχτό τα άλογα άρχισαν να τινάζονται και να σηκώνονται στα πισινά τους πόδια, αλλά ο αμαξάς τούς μίλησε καθησυχαστικά και τελικά ηρέμησαν, αν και έτρεμαν και ίδρωναν σαν να είχαν μόλις ξεφύγει από κάποιον θανάσιμο κίνδυνο. Όμως τότε από κά­ που πιο μακριά, από τα βουνά που υψώνονταν δεξιά κι αριστερά μας, άρχισε να ακούγεται ένα πιο δυνατό και διαπεραστικό ουρ­ λιαχτό –λύκοι!–, που προξένησε την ίδια αντίδραση σ’ εμένα και στ’ άλογα, αφού εγώ ήμουν έτοιμος να πηδήξω από την άμαξα και ν’ αρχίσω να τρέχω σαν τρελός, ενώ τα άλογα σηκώθηκαν ξανά στα πίσω πόδια και άρχισαν να χρεμετίζουν και να τσινάνε τόσο μανια­ σμένα, ώστε ο αμαξάς έπρεπε να βάλει όλη του τη δύναμη να τα συγκρατήσει και να μην αφηνιάσουν. Μέσα σε λίγα λεπτά ωστόσο τα αυτιά μου συνήθισαν τον ήχο και τα άλογα ηρέμησαν τόσο, που