Δράκουλας

22 | ΜΠΡΑΜ ΣΤΟΚΕΡ τους διατηρούν σε καλή κατάσταση. Από την εποχή των Οσποδάρων ακόμη συνήθιζαν να μην τους επισκευάζουν, μην τυχόν και οι Τούρ­ κοι νομίσουν πως ετοιμάζονταν να φέρουν ξένα στρατεύματα και επισπεύσουν τον πόλεμο, που ήταν πάντα έτοιμος να ξεσπάσει. Πέρα από τις απαλές καμπύλες των πράσινων λόφων της Με­ σοχώρας ορθώνονταν απόκρημνες δασωμένες πλαγιές που ανη­ φόριζαν μέχρι τους θεόρατους ορεινούς όγκους των ίδιων των Καρ­ παθίων. Πυργώνονταν και από τις δύο πλευρές του δρόμου, λου­ σμένες στον απογευματινό ήλιο, που αναδείκνυε ολόκληρη τη λα­ μπρή παλέτα των χρωμάτων τούτης της πανέμορφης οροσειράς, βαθύ μπλε και μαβί στις σκιερές κορυφές, πράσινο και καφετί εκεί όπου η βλάστηση γινόταν ένα με τους βράχους. Μπροστά, μια απέ­ ραντη έκταση από μυτερά βράχια και γκρεμούς που χάνονταν στο βάθος του ορίζοντα, όπου ορθώνονταν με μεγαλοπρέπεια οι χιονι­ σμένες κορυφές. Εδώ κι εκεί αντικρίζαμε πελώριες σχισμές, μέσα στις οποίες διακρίναμε τώρα περιστασιακά, καθώς ο ήλιος έγερνε προς τη δύση του, το στραφτάλισμα κάποιου καταρράχτη. Ένας συνταξιδιώτης μου με άγγιξε στο μπράτσο τη στιγμή που παρακά­ μπταμε τους πρόποδες ενός λόφου και βρισκόμασταν μπροστά στη χιονοσκέπαστη κορυφή ενός πανύψηλου βουνού, που, καθώς ελισ­ σόμασταν στον φιδίσιο δρόμο, φάνηκε να ξεπροβάλει ακριβώς μπροστά μας: «Κοιτάξτε! Ίστεν σεκ! Ο θρόνος του Θεού!». Και σταυροκοπήθη­ κε ευλαβικά. Καθώς προχωρούσαμε στους ατέλειωτους μαιάνδρους και ο ήλιος βουτούσε πίσω μας όλο και πιο χαμηλά, άρχισαν να μας κυκλώνουν έρποντας οι σκιές της νύχτας, που γίνονταν πιο έντονες από την αντίθεση με τη λουσμένη ακόμη στο λυκόφως χιονισμένη βουνοκορφή, η οποία φαινόταν να ακτινοβολεί ένα αδιόρατο ψυχρό ρόδινο φως. Κάθε τόσο συναντούσαμε Τσέχους και Σλοβάκους με