Δράκουλας

ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ | 21 είσοδο, με φόντο το πλούσιο φύλλωμα της πικροδάφνης και τα πορτοκαλόδεντρα που ήταν φυτεμένα σε πράσινες γλάστρες στο κέντρο της αυλής. Τότε ο αμαξάς μας, που η τεράστια λινή βράκα του – γκότζα την ονομάζουν– κάλυπτε ολόκληρο το μπροστινό μέρος του καθίσματος, κροτάλισε το μεγάλο του μαστίγιο πάνω από τις ράχες των τεσσάρων μικρόσωμων αλόγων του, που ξεχύθηκαν το ένα δίπλα στ’ άλλο και το ταξίδι μας ξεκίνησε. Σύντομα τούτη η εικόνα χάθηκε από τα μάτια μου και, μπροστά στο πανέμορφο τοπίο που διασχίζαμε, ξέχασα κάθε υπερφυσικό φόβο, παρόλο που, αν γνώριζα τη γλώσσα –ή μάλλον τις γλώσσες– που μιλούσαν οι συνταξιδιώτες μου, ίσως και να μην κατάφερνα να τον αποδιώξω τόσο εύκολα. Μπροστά μας απλωνόταν μια πράσινη πλαγιά κατάφυτη με δάση και λόγγους, ενώ απότομοι λόφοι ξεφύ­ τρωναν εδώ κι εκεί, στεφανωμένοι με συστάδες δέντρων ή αγροτό­ σπιτα με αετώματα που έβλεπαν προς το τέλος δρόμου. Παντού γύρω μας ένα όργιο από ολάνθιστα οπωροφόρα κάθε είδους (μη­ λιές, δαμασκηνιές, αχλαδιές, κερασιές), και καθώς περνούσαμε από δίπλα τους μπορούσα να δω το χορτάρι στα ριζά των δέντρων σπαρμένο με πέταλα. Ο δρόμος φιδογύριζε ανάμεσα στους πράσι­ νους λόφους της «Μεσοχώρας», όπως αποκαλούν οι ντόπιοι την περιοχή, εξαφανιζόταν πίσω από χορταριασμένες καμπές ή χανό­ ταν απότομα μέσα στις παρυφές πευκοδασών που ξεχύνονταν άτα­ κτα στις λοφοπλαγιές σαν πύρινες γλώσσες. Το έδαφος ήταν ανώ­ μαλο, παρ’ όλα αυτά εμείς τρέχαμε ξέφρενα, σαν να μας κυνηγού­ σαν. Δεν μπορούσα να καταλάβω προς τι η τόση βιασύνη, προφα­ νώς ο οδηγός ήθελε να φτάσει το ταχύτερο στο Πέρασμα του Μπόρ­ γκο. Με πληροφόρησαν πως αυτός ο δρόμος είναι σε θαυμάσια κατάσταση το καλοκαίρι, αλλά δεν είχε συντηρηθεί μετά τα χιόνια του χειμώνα. Από αυτή την άποψη διαφέρει από τους άλλους δρό­ μους των Καρπαθίων, που είναι μακρόχρονη παράδοση να μην