Δόκτωρ Πορδαλός: Η συνωμοσία των Χριστουγέννων

| 22 | Η Ιουλιέτα σήκωσε το ένα της φρύδι και την κοίταξε καλά καλά. «Μα τα βγάζει όλα από το κεφάλι του!» γόγγυξε η Λίζα. «Και τι έγινε;» είπε η Ιουλιέτα. «Συνέχισε, mon ami». «Ιπτάμενα σκυλιά!» είπε ο Μπούλης κι άνοιξε τα χέ­ ρια του διάπλατα. «Δυνατά μουργόσκυλα με φτερά νυ­ χτερίδας. Κάθε ηλιοβασίλεμα βγαίνουν από τις τρύπες τους και πετούν σε σμήνη, τόσο μεγάλα, που σκοτεινιά­ ζει ο ουρανός. Εδώ κι εκατό χρόνια άρχισαν να φτάνουν μέχρι τα αστικά κέντρα και, σύμφωνα με τον παππού, ήταν η χειρότερη μάστιγα από την εποχή του ελέφαντα τσε-τσε, που κατάφαγε όλη την αφρικανική ήπειρο». Η Ιουλιέτα, τρομαγμένη, έφερε το χέρι της μπροστά στο στόμα. «Mais non! Και τα ιπτάμενα σκυλιά πίνουν κι αυτά ανθρώπινο αίμα;» «Αίμα;» είπε ο Μπούλης και ζάρωσε το κούτελό του. «Γιατί να κάνουν κάτι τέτοιο; Σκυλιά είναι. Κακά κά­ νουν!» «Κακά;» ρώτησε η Ιουλιέτα και στράφηκε προς τον δόκτορα Πορδαλό. «Πώς λέμε τα κακά στα γαλλικά, Κουζουλέ;»