DNA (pocket)

[ 11 ] Πρόλογος Ή ταν καθισμένα στον πάγκο κατά σειρά μεγέθους · το κορίτσι, πουήταν τομικρότερο, στημίαάκρη, οι δύοαδελφοί της δίπλα της. Ενός, τριών και τεσσάρων. Τα αδύνατα πόδια τους κρέμονταν από το σκληρό κάθισμα, αλλά, αντίθετα από τα κανονικά παιδιά, δεν τα κουνούσαν ούτε τα στριφογύριζαν, με αποτέλεσμα τα ολοκαί­ νουργια παπούτσια τους να κρέμονται ασάλευτα πάνω από τον γυαλιστερό λινοτάπητα. Στα πρόσωπά τους δεν υπήρχε περιέργεια, ούτε βαρεμάρα ή ανυπομονησία. Και τα τρία κοιτούσαν τον άδειο, λευκό τοίχο μπροστά τους σαν να έβλεπαν κάποιο καρτούν Τομ και Τζέρι . Έτσι όπως την παρακολουθούσε κανείς πίσω από το τζάμι, η σκηνή έμοιαζε με φωτογραφία – μια σπουδή με θέμα τρία παιδιά καθισμένα σε έναν πάγκο. Κάθονταν εκεί γιαμισήώρασχεδόν. Σύντομα θα τους επέτρεπαν να σηκωθούν, αλλά κανείς από τους ενήλικες που τα κοιτούσαν δεν ανυπομονούσε ναφτάσει αυτή η στιγμή. Ηπρόσφατη αναστάτωση στις ζωές των παιδιών θα έμοιαζε ασήμαντη σε σύγκριση με αυτό που τα περίμενε. Μόλις θα έβγαιναν από εκεί μέσα, τίποτε δεν θα ήταν ξανά το ίδιο γι’αυτά. Αυτή τη φορά η αλλαγή θα ήταν μάλλον προς το καλύτερο, αλλά είχε και ορισμένα μειονεκτήματα, τα οποία μπορεί τελικά να βάραιναν περισσότερο από τα οφέλη. Αυτό ήταν τοδίλημμαπουαντιμετώπιζεηομάδατωνανθρώπωνπουκάθονταν τώρα γύρω από το τραπέζι. «Το φοβάμαι. Έχουμε λάβει υπόψη όλες τις εναλλακτικές επιλο­ γές, αλλά αυτό συνιστούν οι ειδικοί. Τα παιδιά πρέπει να εγκαταστα