DNA (pocket)

[ 31 ] δεν κλειδώνει · τα περισσότερα από τα κλειδιά του σπιτιού έλειπαν όταν μετακόμισαν και δεν σκέφτηκαν ποτέ κάποιον λόγο για να τα αντικαταστήσουν.Το μπάνιο κλειδώνει, αλλά το να εγκλωβιστεί εκεί μέσα θα ήταν το ίδιο άσχημο με το να φύγει από το σπίτι · τα παιδιά της θα έμεναν απροστάτευτα. Πετάγεται στο μπάνιο όπως και να ’χει, ψάχνει για το τηλέφωνό της, πετάει ολόγυρα πετσέτες και ανοί­ γει συρτάρια με χέρια που τρέμουν. Όμως είναι μάταιο, το καταρα­ μένο τηλέφωνο δεν είναι εκεί. Δάκρυα λιμνάζουν στα μάτια της καθώς επιθεωρεί το χάος. Πότε θα τα τακτοποιήσει όλα αυτά; Λες και δεν είχε αρκετά μέτωπα ανοιχτά. Επιστρέφει στον διάδρομο, νιώθοντας ότι χάνει την αυτοκυριαρ­ χία της. Το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι ο χρόνος που έχασε ψάχνοντας για το τηλέφωνό της ενώ θα μπορούσε να έχει προσπα­ θήσει να βγάλει τα παιδιά από εκεί μέσα. Όμως δεν είναι σίγουρη πώς θα το είχε καταφέρει, και έτσι κι αλλιώς τώρα είναι πολύ αργά. Δεν μπορεί να πνίξει ένα ουρλιαχτό όταν βλέπει την πόρτα στο βάθος να ανοίγει σιγά σιγά. Όμως η κραυγή της δεν είναι ούτε δυ­ νατή ούτε διαπεραστική · μοιάζει περισσότερο με τον αδύναμο ήχο που μπορεί να βγάλει ένα κουνέλι σε οριακή κατάσταση. Δεν αντέ­ χει να δει τον εισβολέα, κι έτσι ορμάει στην κρεβατοκάμαρά της και κλείνει την πόρτα πίσω της. Ακούει τα βήματα του άντρα, και έπειτα έναν θόρυβο λες και σέρνει κάτι πίσω του. Όμως τι; Η καρδιά της χτυπάει σαν τρελή. «Μαργκρέτ;» Η κόρη της είναι άφαντη. «Μαργκρέτ;» Η φωνή της ραγίζει, κι αυτό δεν βοηθάει καθόλου στην τόνωση του ηθικού της. Δεν μπορεί να αποφασίσει τι να ψάξει πρώτα, το