DNA (pocket)

[ 29 ] Δεν υπάρχει κανείς στον διάδρομο των υπνοδωματίων, ούτε στα δωμάτιαπουσυνδέονται με αυτόν· ούτε ίχνος μυστηριώδους εισβο­ λέα. Όμως, τι περίμενε να δει; Ίχνη από βήματα; Μια γόπα στο πάτω­ μα; Ένασπασμένοβάζοσε μια γωνία; Μέχρι ναφτάσει στο καθιστικό και την κουζίνα, νιώθει πολύ πιο ήρεμη. Το φως από τις λάμπες του δρόμου αρκεί για να την πείσει ότι θα πρέπει να ήταν κάποια φαντα­ σίωση της Μαργκρέτ. Το σκοτάδι πάντα εξάπτει τη φαντασία. Τώρα βλέπει ότι δεν υπάρχει κανείς στο καθιστικό, μόνο τοάδειομπολ από το ποπκόρν μπροστά στην τηλεόραση και σκόρπια τουβλάκια των παιδιών γύρω από το τραπεζάκι του καφέ. Όλα είναι όπως ακριβώς ταάφησεπρινπέσει γιαύπνο. Πόσοανόητηήτανπουμπήκεσε τέτοια αναστάτωση. Το χαμόγελο που σχηματίζεται στα χείλη της εξαφανίζεται από­ τομα από το πρόσωπό της. Η συρόμενη πόρτα που χωρίζει την τραπεζαρία από την κουζίνα είναι κλειστή. Αυτή η πόρτα δεν κλείνει ποτέ. Αργά, επιφυλακτικά, η Ελίσα την πλησιάζει ακροπατώντας. Οι γυμνές πατούσες της κολλάνε στοκρύοπαρκέ, οφόβος τηςφουντώ­ νει με κάθε βήμα. Κολλάει το αυτί της στη λευκή πόρτα. Στην αρχή, σιωπή. Έπειτα τραβιέται απότομα προς τα πίσωακούγοντας τον ήχο από καρέκλες που κάποιος σέρνει στην κουζίνα. Τι πρέπει να κάνει; Η αρχική της παρόρμηση είναι να τρέξει πίσω στοκρεβάτι και νακουκουλωθεί με τασκεπάσματα.Όποιος είναι εκεί μέσα πρόκειται να βγει πολύ σύντομα. Η Ελίσα δεν νοιάζεται για τα υπάρχοντά τους. Ο διαρρήκτης μπορεί να πάρει ό,τι του κάνει κέφι, αρκεί να φύγει ξανά. Όμως τι στην ευχή κάνει στην κουζίνα; Ακούγε­ ται να σέρνει ένα τραπέζι, και για μια στιγμή η Ελίσα αναρωτιέται μήπως ηΜαργκρέτ ή κάποιο από τα αγόρια έχει τρυπώσει εκεί μέσα