DNA (pocket)

[ 27 ] Η Μαργκρέτ σκύβει ξανά στο αυτί της μητέρας της. «Δεν έχω μπερδευτεί. Υπάρχει ένας άνθρωπος στο σπίτι. Τον είδα από το χολ». Η σιγανή, συγκρατημένη φωνή του κοριτσιού μαρτυρά ότι έχει ξυπνήσει για τα καλά, δεν προδίδει ίχνος υπνηλίας ή σύγχυσης. Η Ελίσα ανάβει το φως του κομοδίνου και ψάχνει για το κινητό της τηλέφωνο. Θαμπορούσε να έχει απενεργοποιηθεί ομηχανισμός αφύπνισης; Όλα αυτά τα χρόνια η συσκευή έχει υποστεί σκληρή μεταχείριση και έχει καταλήξει στο πάτωμα αμέτρητες φορές. Ίσως δεν έχει νόημα να πει στη Μαργκρέτ να γυρίσει πίσω στο κρεβάτι της. Ίσως είναι η ώρα να ξεκινήσει τις δουλειές του πρωινού, να βάλει τρία ποτήρια βουτυρόγαλα, να ρίξει και λίγη μαύρη ζάχαρη και να ελπίσει ότι θα έχει τον χρόνο να ξεπλύνει το σαμπουάν από τα μαλλιά της όσο τα παιδιά θα τρώνε. Όμως το τηλέφωνο δεν είναι στο κομοδίνο ούτε στο πάτωμα, παρόλο που θα ορκιζόταν ότι το είχε φέρει μαζί της το βράδυ, πριν σβήσει τα φώτα. Ήθελε να το έχει πρόχειρο σε περίπτωσηπου ο Σιγκβάλντι τηλεφωνούσε τα ξημερώ­ ματα για να της πει ότι είχε φτάσει καλά. «Τι είναι, Μαργκρέτ;» Δεν της αρέσει να τη φωνάζουν Μάγκα. «Δεν ξέρω». Η Μαργκρέτ κοιτάζει έξω, προς τον σκοτεινό διά­ δρομο. Έπειτα, γυρίζοντας προς τα πίσω, ψιθυρίζει: «Ποιος έρχεται μες στη νύχτα; Δεν μπορεί να είναι καλός άνθρωπος». «Όχι. Δεν μπορεί να είναι κάποιος». ΗΕλίσα καταλαβαίνει ότι δεν ακούγεται καθόλου πειστική. Τι θα συμβεί αν το παιδί έχει δίκιο και πράγματι κάποιος έχει μπει στο σπίτι; Σηκώνεται από το κρεβάτι. Τα δάχτυλα των ποδιών της μαζεύονται καθώς συναντούν το παγωμέ­ νο πάτωμα. Φοράει μόνο ένα μπλουζάκι του Σιγκβάλντι και νιώθει ξανά ένα ρίγος στα γυμνά της πόδια. «Μείνε εδώ. Πάω να ρίξω μια