DNA (pocket)

[ 26 ] «Το είδες στον ύπνο σου, αγάπη μου. Θυμάσαι τι λέγαμε; Ότι τα πράγματα που ονειρεύεσαι δεν είναι πραγματικά. Ότι το όνειρο και η πραγματικότητα είναι δυο διαφορετικοί κόσμοι». Από τότε που ήταν μικρή, η Μαργκρέτ υπέφερε από εφιάλτες. Οι δύο αδελφοί της πέφτουν ξεροί με το που ακουμπάνε το μαξιλά­ ρι, όπως ο πατέρας τους, και μέχρι το πρωί δεν σαλεύουν. Όμως η νύχτα σπάνια φέρνει στην αδελφή τους τέτοια γαλήνη. Τα περισσό­ τερα βράδια η Ελίσα και ο σύζυγός της πετάγονται αλαφιασμένοι από τα διαπεραστικά ουρλιαχτά του κοριτσιού. Ο γιατρός τούς δια­ βεβαίωσε ότι θα το ξεπεράσει μεγαλώνοντας, αλλά από τότε έχουν περάσει δύο χρόνια και δεν έχουν δει σημαντική βελτίωση. Οι ατίθασες μπούκλες της μικρής πηγαίνουν πέρα δώθε καθώς κουνάει το κεφάλι της. «Δεν κοιμόμουν. Ήμουν ξύπνια». Συνεχίζει να μιλάει ψιθυριστά και φέρνει το δάχτυλο στα χείλη της, για να δείξει στη μητέρα της ότι πρέπει να χαμηλώσει τον τόνο της φωνής της. «Πήγα για τσίσα και τον είδα. Είναι στο καθιστικό». «Μερικές φορές όλοι μπερδευόμαστε. Κι εγώ…» Η Ελίσα κόβει τη φράση της στη μέση. «Σσς….» Αυτό το κάνει για την ίδια. Δεν ακούγεται κάποιος ήχος από τον διάδρομο· θα πρέπει να τοφαντάστηκε. Ηπόρτα είναι μισάνοιχτη και προσπαθεί να κοιτάξει, αλλά δεν βλέπει κάτι άλλο πέρα από σκοτάδι. Βεβαίως. Ποιος θα μπορούσε να είναι εκεί, άλλωστε; Τα αντικείμενα τουσπιτιού τους δεν είναι κάτι σπουδαίοκαι, έτσι κακοβαμμένοόπως είναι, τοσπίτι τους είναι απίθανοναπροσελκύσει διαρρήκτες, παρόλο που αποτελεί ένα από τα λίγα οικήματα του δρόμου που δεν έχει όλα τα παράθυρά του σημαδεμένα με αυτοκόλλητα που διαφημίζουν κάποιο σύστημα ασφαλείας.