DNA (pocket)

[ 25 ] τα μάγουλά τους να κοκκινίζουν από έκπληξη για τα άλλα παιδιά, που κάνουν τα πάντα σωστά. Ή ίσως συμβαίνει το αντίστροφο: Ίσως ταπαιδιά της είναι ταμόναπου έχουν καταλάβει τι τρέχει στ’αλήθεια. Περιμένει να υποχωρήσει η ζαλάδα της, έχοντας επίγνωση της ραδιενεργής πράσινης λάμψης στο ξυπνητήρι που υπάρχει στο κομοδίνο της. Κανονικά ξεκινάει τη μέρα μισώντας το, αλλά δεν νιώθει τη συνηθισμένη λαχτάρα να το πετάξει στην άλλη άκρη του δωματίου, καθώς οι φωτεινοί αριθμοί δείχνουν ότι έχει ακόμη στη διάθεσή της κάμποσες ώρες ύπνου. Ο κουρασμένος της εγκέφαλος αρνείται να υπολογίσει πόσες ακριβώς. Ένα πιο σημαντικό ερώτημα την απασχολεί: Γιατί έχει ξυπνήσει; Προκειμένου να αποφύγει τη φωσφορίζουσα λάμψη του ρολο­ γιού, η Ελίσα γυρίζει από την άλλη, μόνο και μόνο για να πνίξει ένα ουρλιαχτό όταν διακρίνει μια σκούρα σιλουέτα να στέκεται δίπλα στο κρεβάτι. Όμως είναι μόνο η Μαργκρέτ, η πρωτότοκη κόρη της, αυτή που συνήθως δεν συντονίζεται με τα άλλα παιδιά · ποτέ δεν είναι στ’ αλήθεια ευτυχισμένη. Ώστε αυτό την ξύπνησε… «Μαργκρέτ, γλυκιά μου, γιατί δεν κοιμάσαι;» ρωτάει βραχνά, κοιτάζοντας ερευνητικά τα μάτια της κόρης της. Φαίνονται κατάμαυρα στο σκοτάδι. Ημάζα από κατσαρά μαλλιά που πλαισιώνει το χλωμό της προσωπάκι στέκεται όρθια. Το παιδί σκαρφαλώνει στο κρεβάτι και ξαπλώνει πάνω στο λείο πάπλωμα, στο πλάι της Ελίσα. Σκύβοντας ψιθυρίζει, με τη ζεστή ανάσα της να γαργαλάει το αυτί της μητέρας της και να αναδίνει μια αμυδρή μυρωδιά οδοντόπαστας: «Υπάρχει ένας άνθρωπος στο σπίτι». Η Ελίσα ανασηκώνεται, με την καρδιά της να χτυπάει πιο γρήγο­ ρα, παρόλο που ξέρει ότι δεν τρέχει κάτι.