DNA

Πρόλογος Ή ταν καθισμένα στον πάγκο κατά σειρά μεγέθους · το κορί­ τσι, που ήταν το μικρότερο, στη μία άκρη, οι δύο αδελφοί της δίπλα της. Ενός, τριών και τεσσάρων. Τα αδύνατα πόδια τους κρέμονταν από το σκληρό κάθισμα, αλλά, αντίθετα από τα κανο­ νικά παιδιά, δεν τα κουνούσαν ούτε τα στριφογύριζαν, με απο­ τέλεσμα τα ολοκαίνουργια παπούτσια τους να κρέμονται ασά­ λευτα πάνω από τον γυαλιστερό λινοτάπητα. Στα πρόσωπά τους δεν υπήρχε περιέργεια, ούτε βαρεμάρα ή ανυπομονησία. Και τα τρία κοιτούσαν τον άδειο, λευκό τοίχο μπροστά τους σαν να έβλε­ παν κάποιο καρτούν Τομ και Τζέρι . Έτσι όπως την παρακολου­ θούσε κανείς πίσω από το τζάμι, η σκηνή έμοιαζε με φωτογραφία – μια σπουδή με θέμα τρία παιδιά καθισμένα σε έναν πάγκο. Κάθονταν εκεί για μισή ώρα σχεδόν. Σύντομα θα τους επέ­ τρεπαν να σηκωθούν, αλλά κανείς από τους ενήλικες που τα κοιτούσαν δεν ανυπομονούσε να φτάσει αυτή η στιγμή. Η πρό­ σφατη αναστάτωση στις ζωές των παιδιών θα έμοιαζε ασήμαντη σε σύγκριση με αυτό που τα περίμενε. Μόλις θα έβγαιναν από εκεί μέσα, τίποτε δεν θα ήταν ξανά το ίδιο γι’ αυτά. Αυτή τη φορά η αλλαγή θα ήταν μάλλον προς το καλύτερο, αλλά είχε και ορισμένα μειονεκτήματα, τα οποία μπορεί τελικά να βάραιναν περισσότερο από τα οφέλη. Αυτό ήταν το δίλημμα που αντιμε­ τώπιζε η ομάδα των ανθρώπων που κάθονταν τώρα γύρω από το τραπέζι. «Το φοβάμαι. Έχουμε λάβει υπόψη όλες τις εναλλακτικές