DNA

D N A 31 ριαρχία της. Το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι ο χρόνος που έχασε ψάχνοντας για το τηλέφωνό της ενώ θα μπορούσε να έχει προσπαθήσει να βγάλει τα παιδιά από εκεί μέσα. Όμως δεν είναι σίγουρη πώς θα το είχε καταφέρει, και έτσι κι αλλιώς τώρα είναι πολύ αργά. Δεν μπορεί να πνίξει ένα ουρλιαχτό όταν βλέπει την πόρτα στο βάθος να ανοίγει σιγά σιγά. Όμως η κραυγή της δεν είναι ούτε δυνατή ούτε διαπεραστική· μοιάζει περισσότερο με τον αδύναμο ήχο που μπορεί να βγάλει ένα κουνέλι σε οριακή κατά­ σταση. Δεν αντέχει να δει τον εισβολέα, κι έτσι ορμάει στην κρε­ βατοκάμαρά της και κλείνει την πόρτα πίσω της. Ακούει τα βή­ ματα του άντρα, και έπειτα έναν θόρυβο λες και σέρνει κάτι πίσω του. Όμως τι; Η καρδιά της χτυπάει σαν τρελή. «Μαργκρέτ;» Η κόρη της είναι άφαντη. «Μαργκρέτ;» Η φωνή της ραγίζει, κι αυτό δεν βοηθάει καθόλου στην τόνωση του ηθικού της. Δεν μπορεί να αποφασίσει τι να ψάξει πρώτα, το τηλέφωνο ή τη Μαργκρέτ. Πριν προλάβει να καταλήξει σε μία απόφαση, η πόρτα πίσω της ανοίγει και ο άντρας μπαίνει μέσα. Κοντοστέκεται και ο θόρυβος ακούγεται πιο δυνατός, λες και τραβάει κάτι πάνω από το κατώφλι. Δεν μπορεί να κοιτάξει γύρω της · το κορμί της έχει παραλύσει. Κατακλύζεται από τη λαχτάρα να κλείσει τα μάτια της. Αν και ο ήχος που μοιάζει με κροτάλισμα της είναι οικείος, η Ελίσα δεν μπορεί με τίποτε να θυμηθεί τι εί­ ναι. Ο εγκέφαλός της κλείνει γρήγορα όλα τα ζωτικά νευρικά κέντρα του, αυτά που χρειάζεται περισσότερο μια τέτοια στιγμή. Κοκαλωμένη από φόβο, η Ελίσα ακούει κάποιον να ψιθυρίζει το όνομά της πίσω της. Ο ψίθυρος είναι πνιχτός, λες και ο άντρας έχει ένα μαντίλι στο στόμα του. Δεν αναγνωρίζει τη φωνή του, αλλά πώς ακούγονται οι άνθρωποι όταν ψιθυρίζουν; Πολύ διαφο­ ρετικά από το κανονικό, σίγουρα. Η φωνή της Μαργκρέτ ακου